Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)
Függelék
Παραθερίσεις Με τους γονείς μου το καλοκαίρι μερικούς μήνες τους περνούσαμε στο εξωτερικό. Περίπου 8 χρονών ήμουνα, όταν με το μικρό κόκκινο αυτοκίνητό μας Adler77 μαζί με την θεία Klári, τέσσερα άτομα, πήγαμε στην Βόρεια Ιταλία. Θυμάμαι ακόμα καλά τις πόλεις: Viareggio, Pisa, Firenze, Bologna, Mantova, Udine. Κατάπινα άπληστα τα λόγια του πατέρα μου, όταν μου διηγότανε τις εντυπώσεις του από τον πόλεμο. Ψάξαμε τον τόπο δίπλα στον πόταμο Πάδο, όπου μαζί με την διμοιρία του επί εβδομάδες είχαν ταμπουρωθεί στα χαρακώματα. Στην Βενετία, στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, στην βεράντα του μεγάλου γνωστού καφενείου γλύφαμε το παγωτό μας και γράφαμε στους γνωστούς μας καρτ-ποστάλ. Ενδιάμεσα η μητέρα μου και η θεία Κλάρα πήγανε στην αίθουσα νιπτήρων να πλύνουν τα χέρια τους, και ο πατέρας μου, περήφανος για τα Αγγλικά του τετράχρονου υιού του, ο οποίος ήθελε να τον κάνει ακόμα πιο αυτοτελή - έβαλε στο χέρι μου τα γραμμένα καρτ-ποστάλ με κάμποσα λεφτά, με την οδηγία να πάω στο κεντρικό ταχυδρομείο, να αγοράσω γραμματόσημα και να τα στείλω. Αν δεν βρω το κεντρικό ταχυδρομείο, να ρωτήσω τον πρώτο περαστικό „prego Signore, dove e la posta centrale;” Στο ταχυδρομείο συνήθως μιλάνε Αγγλικά, έτσι θα μπορέσω να ζητήσω τα γραμματόσημα. Ως εκ θαύματος, στην κατάμεστη με τουρίστες πλατεία κατάφερα να εκπληρώσω ανελλιπώς την αποστολή μου και γυρίζοντας βρήκα και το τραπέζι μας. Τη μητέρα μου και τη θεία Κλάρα που εν τω μεταξύ είχαν γυρίσει, τις βρήκα, βέβαια, μισολιπόθυμες από το άγχος. Πιο συχνά όμως παραθερίζαμε στην Αυστρία, στο Semmerigen, Turrachher Höhe, Kleinkirchheim, στις όχθες της Wörthersee, στο „Pansion Mórák” του Velden. (To 1980 με την σύζυγό μου και μαζί με τον Iván Bándy και τη σύζυγό του, επιστρέφοντας από την Ιταλία διανυκτερεύσαμε εκεί - τώρα το λένε Grand Hotel „Mórák” - και στο βιβλίο των επισκεπτών βρήκαμε τα ονόματά μας που είχαμε υπογράψει πριν από 45 χρόνια.) Οι παραθερίσεις διεξάγονταν με τον εξής τρόπο: φτάνοντας στην Αυστρία στο μέρος που το κλείσαμε από πριν, ο πατέρας μου πήγε να διαπιστώσει, ότι όλα είναι εντάξει. Την επόμενη μέρα πήγαινε, με αυτοκίνητο, στην Γένοβα, επιβιβαζόταν σ’ ένα ιταλικό ή αγγλικό υπερωκεάνιο όπου είχε κλείσει καμπίνα και έκανε κρουαζιέρα 2-3 εβδομάδων. Στη συνέχεια επέστρεφε σε μας και όλοι μαζί γυρνούσαμε σπίτι. 77 Τα γερμανικά αυτοκίνητα Adler Junior έτρεχαν στους δρόμους ήδη πριν από τα ιταλικά Topolino και το Σκαραβαίο της VW. Ενώ όμως ο Σκαραβαίος επέζησε το Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, το Αετόπουλο (Adler σημαίνει αετός) όχι: η παραγωγή του σταμάτησε το 1941. ( http://www.retromobil.hu/print.php?id=107 . Download: 16 Απριλίου 2012). 151
