Scriptores Ordinis S. Benedicti qui 1750-1880

dicitur, puerulus adhuc traditus est in disciplinant fratri natu maiori, qui tum, Benedictus nomine, in monasterio ad Scotos Viennae ingenio et industria elucebat. Ab eo non solum Latinas Graecasque litteras strenue edoctus, severiora etiam philosophiae praecepta percepit tam felici cum profectu, ut essent, qui ad publicam disputationem adolescentulum incitarent; quam ille non modo non abhorruit, sed, quo erat animi vigore et ingenii alacritate, magno cum applausu instituit. Iam quo liberius saluti suae prospicere et ad bonarum artium Studium incumbere posset, praeterea, quo arctius cum dilecto fratre vivere et conversari liceret, in ordinem s. Benedicti ad Scotos suscipi petiit, votique compos factus die 28. Oct. 1778 s. veste indutus est. Exacto probationis anno, Studium disciplinarum s. theologiae, quae ea aetate domi tradebantur clericis Scotensibus, ardentissime amplexus, quod reliquum temporis vacabat, id omne classicis Graecorum et Romanorum auctoribus et, quod tum singulare visum, addiscendae linguae Franco-gallicae tribuebat. Ita multa ac solida doctrina imbutus, cum die 2 5. Ian. 1783 emissis sollemni ritu votis divo Benedicto in omnem vitam sese consecrasset, die 5. Oct. eiusdem anni neomysta ad aram stetit. Statim propter magnam docendi facilitatem catecheta in schola parochiae claustralis constitutus, hoc in munere egregiam operam per decennium collocavit, commercio praeterea litterario cum illius aevi eruditissimis viris coniunctus, quorum hortatu et exemplo typis impressam edidit históriám ecclesiasticam Bonaventurae Racine, quam ex idiomate Franco-gallico in Germanicum transtulit. Anno 1793 ad suburbium, qui Campus Scotorum dicitur, cooperator missus verbum Dei ferventer praedicavit. Inde revocatus in monasterium, biennio post in oppidum Gaunersdorf abire iussus, mox parochiae praefectus est in Hoebersbrunn (1801

—5), dein vicinae in Martinsdorf, quam dum administrabat, domum et Dei et suam et parochianorum tecta vitasque ab hostium furore tuitus est. Anno 1807 quum c. r. g-ymnasium, olim Musaeum dictum curis Scotorum demandatum et praefectus iam designatus, P. Andreas Wenzel, interim abbas monasterii electus esset, haud dubium erat, cuinam munus deferretur. Itaque accitus e statione rurali P. Meinradus libenter suscepit praefecturam, quam nonnisi cum vita deposuit. Hic quam multa et praeclara gesserit, mille testes existunt, quos pueros sine spe, sine opibus suam in tutelam recepit, adolescentes re et consilio iuvit, viros etiam et in publico munere positos patronis commendavit. Idem cum ab inclyta facultate philosophica universitatis Viennensis ad doctoris gradum permotus 1809, decanus iterum (1817 et 1823) lectus fuisset, in annum scholasticum 1825—26 rector magnificus creatus, curam gymnasiorum per Austriam inferiorem, quae inde ab anno 1820 ei ceu c. r. vicedirectori delata erat, adeo non remisit, ut librorum, quibus discipuli uterentur, tum novas plane editiones, tum eorum, qui iam in usu erant, editiones indefesso studio et labore consummaverit. Quas inter ardentes occupationes tam gymnasio ad Scotos, quam ceteris per totam provinciám sitis invigilare non desinebat semper praesens tentaminibus publice habitis. Ob haec mérita saepe laudatus a regimine Austriae inferioris et