Scriptores Ordinis S. Benedicti qui 1750-1880

pictis, sacris etiam reliquiis, et quod profanis hominibus maius videri vult omnibus istis, vix Vienna ad divum Blasium reversum, amicissimis litteris bis dignata est honorare. Filius Mariae Theresiae primogenitus, imperátor Iosephus II., etsi monachis minime amicus, tarnen, cum sermo incidisset de abbate s. Blasii, dicere auditus est: Optare se, ut suis in regnis multos numerare posset abbates huius similes. Alter magnae Theresiae filius, imperátor Leopoldus II. adeuntem et instanter rogare ausum, ne lansenistis et novatoribus facilem aurem praeberet,haud aegre ferre visus est, serio pollicitus, se id, si opus esset, fore testaturum. Quid mirum, quod hanc reginae in abbatem existimationem etiam regii ministri et aulae proceres habebant? Quos inter primus supremus consiliorum minister princeps Kaunitz de Rietberg abbatem semper benignissime excepit, et quondam in atrio reginae inter primi ordinis ministros exspectanti, mox ac viderat, amice occurrens blande allocutus est: „Ecce virum iuxta cor meum." Is ipse, quem extranei Austriae Nestorem appellare solebant, abbati ectypon suum ad vivum aeri incisum transmisit, apposita honorifica inscriptione; et nullo non tempore se coenobii s. Blasii patronum ostendit. Parem fere amicitiam abbati exhibuit comes de Blömichen supremus aulae cancellarius et L. B. de Bartenstein tunc imperialis iudicii aulici vicepraeses, in scholis Blasianis olim educatus. Plures adhuc alios aulae caesareae ministros et collegiorum praesides publica litteraria fama, modestia et morum comitate sibi et monasterio devinxit. Ludovicus Eugenius princeps

, postea dux Würtembergiae religiosam et arctam per epistulas cum abbate Martino fovit amicitiam, et de eius obitu a successore abbate Mauritio certior factus, doluit rescripta epistula defunctum appellans orbis eruditi fulgentissimum lumen, et ecclesiae defensorem ferventissimum. Ex ordine ecclesiastico paucos tantum Martini amicos et fautores, sed summae dignitatis viros vel nominasse sufficiet. Ipse Christi in terris vicarius, summus pontifex Pius VI. eundem ex nigra silva Viennam ad se venientem paterne et amice excepit, multa cum illo de restituenda sacerdotium inter et impérium concordia conferens consilia, plerumque autem pertinacia contradicentium elisa. Aliquot annis post per reverendissim. dorn. Chaleppi, rotae Romanae auditorem, Martinum abbatem rogatum voluit, ut suo nomine et delegatus pontificis dissidia inter principem abbatem Campidonensem et eius ducale capitulum componeret et pacem restitueret; quamvis in deliciis habuisset, sanctitatis suae voluntati obtemperare, iam non poterat, Deo interim disponente, ut princeps Campidonensis vomitu cruoris correptus die 8. Augusti eiusdem anni vitae suae et suorum querelis finem faceret. Inter purpuratos numeravit amicos cardinalem comitem de Migazzi, archiepiscopum Viennensem, cardinalem Franciscum de Rodt, episcopum Constantiensem et cardinalem Garampi. Elector denique et archiepiscopus Mogun^ tinus Fried, ab Erthal amicissimis litteris abbatem non semel salutavit, amicum admodum dilectum appellans, aliquoties ut Moguntium ad se veniret, humaniter invitatum. Quam plures alios ex cardinalibus, episcopis et clericis minoris dignitatis cum ipso amicitiae et charitatis vinculis fuisse