Ardelean, Gavril (szerk.): Satu Mare. Studii şi comunicări. Seria ştiinţele naturale 1. (2000)

Floră şi vegetaţie

Bibliografie Bogdan A., Diaconeasa B., 1960 - Problema Eriului în lumina analizelor de polen, Studia Univ. Babeş-Bolyai Cluj, Ser. geol-geogr., 1, 141-157 Doniţă N. şi colab., 1980 - Zonarea şi regionarea ecologică a pădurilor din R.S. Ro­mânia, Centr. de material didactic şi de propagandă agricolă, Bucureşti Karácsonyi C., 1982 - Vegetaţia plaurului de la Săcueni (jud. Bihor), Şt. cerc. biol., Ser. biol. veget. 34, 1, 28-38 Karácsonyi C., Flora Câmpiei Eriului (jud. Satu Mare şi Bihor), StCom., Satu Mare, VII-VIII, 1986-87, 379-426 Karácsonyi C., 1990 - Vegetaţia terenurilor cu exces de umiditate din Câmpia Eriului, Crisia, Muzeul Ţării Crişurilor, Oradea, XX, 603-611 Karácsonyi C., 1998 - Az Ermellék növény- és állatvilága, ín “Benedek Z., Ermellék”, Edit. Helios, Orosháza, 38-47 Lupşa Viorica, Karácsonyi C., Boşcaiu Monica, 1986 - Analiza polinică a sedimentelor din Lacul Vargát (jud. Bihor), Ocrot. nat. med. înconj., 30, 2,130-132 Máthé I., 1947 - Ermelléki florisztikai adatok, Bot. Közi., XLIV, 59-71 Negrean G., 1968 - Contribuţii la flora României, St. cerc. biol., Ser. bot., 20,4, 333-336 Pop I., 1968 - Flora und Vegetation der eutrophen Sümpfe von Otomani (Kreis Bihor), Rev. Roum. de Biol., Ser. Bot., 13, 5, 313-319 Pop I., 1968 - Flora şi vegetaţia Câmpiei Crişurilor, Edit. Academiei, Bucureşti Prodan I., 1956 - Aspecte din vegetaţia zonei de vest a R.P.R., Bul. Ştiinţ., Seria biol. şt. agric., VIII, 1, 5-45 Simon T., 1957 - Die Wälder des nördlichen Alföld, Akad. Verl., Budapest Şerbănescu L, Dragu I., Babaca G., 1970 - Date geobotanice şi climatologice, în “Harta solurilor din R.S. România”, Satu Mare, L-34-V, Comit. Geol., Bucureşti *** 1992 - Vegetaţia României (Coord. Ivan Doina), Edit. Tehnică Agricolă, Bucureşti Vegetationsstudien über Wälder des Eriu-tales (Zusammenfassung) Der Eriul-Tal (bzw. Die Eriu-Ebene) erstreckt sich entlang einem uralten tektonischen Graben im Nord-Westen Rumäniens, in einer Länge von etwa 85 km. Ursprünglich herrschte hier eine sumpfige Landschaft, die im Jahr 1968 trockengelegt wurde. Die heute noch bestehenden inselhaftigen Wälder befinden sich tails im Tal des Eriu-Baches, teils auf den Flussterassen. In tieferen Standorten des Tales entastanden Stiel-Eichen-Ulmen-Auen (Querco-Ulmetum Issler 24), wo waldtypbildend Carex acuti-formis, Oenanthe banatica, Galium odoratum, Convallaria majalis, usw. sind. Neu und charaktaristisch für dieses Gebiet ist jener Waldtyp, wo in der Krautschicht Stellaria media subsp. neglecta massenhaft vertretet wird. Auf den Flussterassen sind noch einige kleinere inselhaftige Wälder erhalten. Die dominierende Pflanzengesellschaft ist hier Querco petraeae-Carpinetum Soö et Poes (31) 37; dagegen ist von der Assoziation Querco petraeae-cerris Soö 27 nur ein Bruchteil aufgeblieben. Ihre Entstehung, sowie Artenzusammensetzung ist mit den Wäldern des benachbarten Hügellandes zu verbinden. 118

Next

/
Thumbnails
Contents