Theologia - Hittudományi Folyóirat 9. (1942)

Móra Mihály: Széljegyzetek a rendkívüli házassági köteléki perhez

INHALTSANGABE — RÉSUMÉ 383 respectivis canonibus explicite, vi verborum contineatur efficientia causalis sacramentorum relate ad gratiam sacramentalem. Post evidens responsum negativum secundo indagantur termini : con­tinere gratiam, conferre gratiam, dari gratiam per sacramenta, per sacramenta ex opere operato — in tenore canonum occurrentes, utrum in ipsis implicite, secundum sensum quidquam definitum sit de relatione causali inter sacra­menta et gratiam. — Ad authenticum uniuscuiusque canonis sensum edis­serendum, duplex critérium historico-dogmaticum perducit : 1. Ad amussim determinentur oportet errores oppositi, atque videndum, utrum reprobatio huiusmodi errorum definitionem Concilii de efficientia causali sacramentorum involvat ; 2. Sin minus, videndum adhuc est, si forte Concilii patres ac theologi quaestionem nostram in decursu discussionum synodalium nihilominus ex industria introduxerint, ita, ut etiam definitionem hoc sensu intendere voluerint necne. — Ope ergo duplicis huiusce criterii, ex ipsis actis Concilii Tridentini elaborati, ostenditur de omnibus singillatim canonibus, nullo modo probari posse, in iis quidquam de causali efficientia sacramentorum relate ad gratiam sacramentalem definitum esse. In tertia parte disquisitionis ididem ex duplici capite corroboratur. Partim eo, quod terminológia in canonibus usurpata apud theologos ante- tridentinos ac tridentinos multifariam intelligebatur ; si ergo Concilium Triden- tinum terminos respectivos adprime de efficientia causali intelligere voluisset, id quoquo modo significare voluisset, — quod tamen non fecit. Partim vero, quia Concilium quaestiones, de quibus in utramque partem salva fide disceptari potuit — ipso in statutis praeliminaribus fatente — definitive decidere noluit (Lennerz). Conclusio: Doctrina, secundum quam sacramenta ad modum causae efficientis communicant gratiam, in Tridentino haud est definita, consequenter nec fide divina credenda. Edgaro Artner prof. di Univ.: La crisi della disciplina penitenziaria neirOriente alia fine del secolo IV. La storia della penitenza ci offre ancora assai gravi problemi. Mentre nei due primi secoli diversi fattori — come la santità semplice degli antichi fedeli, la relativa brevità della loro vita in conseguenza alia dilazione del battesimo fino all’età adulta ecc. — rendevano la questione della « poenitentia secunda », cioè della remissione dei peccati commessi dopo il battesimo, nella pratica della chiesa meno attuale ; 1’aumento progressivo perö del numero dei cristiani fin dal secolo III esigeva una nuova soluzione di essa. Appog giandosi sull’esempio di S. Paolo la chiesa di allora scomunicö i peccatori più colpevoli, i quali non venivano riammessi alia communione dei fedeli se non dopo una penitenza corrispondente alla gravità delle coipe di ciascuno. Vescovi e sinodi cercavano di regolare i diversi gradi della penitenza, e quando la questione pareva già ben risolta ed ordinata, Nettario, patriarca di Costanti- nopoli mise quasi tutto sossopra nell’anno 391.

Next

/
Thumbnails
Contents