Erdő Péter (szerk.): Bűn és isteni irgalom mint a mai ember problémája - Studia Theologica Budapestinensia 30. (2002)
László Vanyó: The Patristic interpretation of 'Redemptio'
us. His redeeming act inaugurated the history of salvation, emitting the Spirit of the Father so that God and man unite and be in cummunion. Through the Spirit He deposited God by men, while He deposited man by God in heaven. Through His incarnation he granted truly and surely the incorruptibility to man.27 We must emphasize that Irenaeus sets forth the pneumatic aspect of redemption, his view has a trinitarian character, but he also unites the ethic, the event-like and ontologie view-points and does not forget the importance of knowledge. In the course of redemption God does not give up either hid right, or that of man.. The Redeemer and the redemption are inseparable because redemption is nothing else as the unity of the redeemed with the Redeemer.28 27 Adversus Haereses V,l.l ff: Non aliter nos discere poteramus quae sunt Dei, nisi magister noster, verbum existens, homo factus fuisset. Neque enim alius poterat enarrare nobis quae sunt Patris, nisi proprium eius verbum... Neque rursus nos aliter discere poteramus, nisi magistrum nostrum videntes, et per auditum nostrum vocem eius percipientes; ut imitatores quidem operum, factores autem sermonem eius facti, communionem habeamus cum ipso; a perfecto et eo qui est ante omnem conditionem augmentum accipientes. Qui nuc nuper facti sumus, a solo optimo et bono, et ab eo qui habet donationem incorruptibilitatis, in eam quae est in eum similitudinem facti (praedestinati quidem ut essemus, qui nondum eramus, secundum praescientiam Patris), facti autem initium facturae, accepimus in praecognitis temporibus secundum ministrationem Verbi, qui est perfectum in omnibus: Quoniam, Verbum potens, et homo verus, sanguine suo rationabiliter redimens nos, redemptionem semetipsum dedit pro his qui in captivitatem ducti sunt. Et quoniam iniuste dominabatur nobis apostasia; et cum natura essemus Dei omnipotentis, alienavit nos contra naturam, suos proprios faciens discipulos; potens in omnibus Dei Verbum, et non deficiens in sua iustitia, iuste etiam adversus ipsam conversus est apostasiam, ea quae sunt redimens ab ea; non cum vi, quemadmodum illa intio dominabatur nostri, ea quae non erant sua insatiabiliter capiens; sed secundum suadelam, quemadmodum decebat Deum suadentem, et non vim inferentem, accipere quae vellet: ut neque quod est iustum confringeretur, neque antiqua plasmatio Dei deperiret. (Non aliena in dolo diripiens, sed sua propria iuste et proprie assumens; quantum quidem attinet ad apostasiam, iniuste: sanguine suo redimens nos ab ea; quantum autem ad nos qui redempti sumus, benigne: nihil enim illi ante dedimus; neque desiderat aliquid a nobis, quasi indigens; nos autem indigemus eius, quae est ad eum, communionis; et propterea benigne effudit semetipsum, ut nos colligeret in sinum Patris.) Suo igitur sanguine redimente nos Domino, et dante animam suam pro nostra anima, et carnem suam pro nostris carnibus, et effudente Spiritum Patris in adunitionem et communionem Dei et hominis, ad homines quidem deponente Deum per Spiritum, ad Deum autem rursus imponente hominem per suam incarnationem et firme et vere in adventu suo donante nobis incorruptelam, per communionem quae est ad eum; - perierunt omnes haereticorum doctrinae. 28 AH V. praef.: "uti nos perficiat esse quod est ipse". 37
