Ranolder János: Sermones sacri auditoribus suis oblati (Pestini, 1842) - 90.209

ut aiunt, templo, vel in cubili suo piae devotioni vacare queat, — quod ipsum multi haud inutiliter praestant, etsi, qui hoc unum praestandum urgent, id ipsum omnium minime praestent, — sed esto: nihilominus tamen, vis vivi sermonis, qui corda et renes penetret, — saluberrimus ille influxus, quem tacitus conspectus iuvenilis societatis Christianae, pio fine congregatae, in animum nostrum exserit, — divinus ille, spiritus nostri, velut afflatus, ab unanimi omnium, laudes Dei concinentium, voce partus , — sacro - symbolici ritus, qui Numinis pracscnlioris sensa in nobis tam polenter excitant, — haec et plurima alia, mutua et nuspi- am irrita devotionis incitamenta nonnisi in conventibus nostris sacris, hic in templo Dei, et non alibi deprehenderis. — Si iammodo hic, non externa quadam legis necessitate compulsi, sed eadem animae indigentia moti confluentes, eandjpm salutem anhelantes, eandem aquam vitae sitientes, eodem spiritu in sublimiora rapiamur, — si eadem persuasione Christiana, iisdem affectibus piis repleti provolvamur in genua venerabundi , — si eodem zelo pio, piisque propositis iisdem nutriti, in id unum eniti firmiter statuamus , quod „unum est necessarium“ — si via vitae aeternae per lucem, Belhlehcmo