Alber, Joannis Nepomuk: Institutiones historiae ecclesiasticae Tom.3. (Agriae, 1825) - 89c
A Sec. IX. usque ad Sec. XII. 9 libro tie Tenenda veritate Scripturae, talique ratione ut sub persona Gottescbalci arguerint ipsius S. Augustini doctrinam esse condemnatam. Videtur nobis sine dubio, sunt R emigii verba , quod illa , quce de divina praedestinatione dixit, juxta regulam Catholic ce fidei vera sint, et a veridicis Patribus manifestissime confirmata, nec ab ullo penitus nostrum, equi Catholicus haberi vult, respuenda, sive damnanda. Et ideo in hac re dolemus non hunc miserabilem, sed Ecclesiasticam veritatem esse damnatam. Cum vero vicissim Hincmarus, et Pardulus Episcopus Laudunensis, ejusdem de Gottesclialco cum Hincmaro sententiae, Amalarium, et Joan- nem Scotum, cognomento Erigenam, excitassent ad scribendum adversus Gotteschalcum; tantum abest, ut res bene cesserit, ut potius adversus Amalarium etiam, et Joannem Scotum Wenilo Archiepiscopus Senonensis, Prudentius Trecensis, aliique plures insurrexerint, atque Scoti librum Prudentius Perversitatis librum, ejusque sententias , quas Gottescbalci sententiis opposuerat, blasphemias, atque imprudentias vocare non dubitaverit. Hincmarus vero in eo etiam fuit temerarius, ideoque culpatus a multis, quod jus- serit in fine hymni de pluribus Martyribus liaec verba deleri: Te trina Deitas subque comminatione excommunicationis, carceris, exilii: adversum illud ausus, quod et tunc, et nunc quoque Ecclesia cantat in hymno festi Corporis Christi ad Matutinum. Quem enim Trinum Deum in personis profitemur, trinam hanc etiam Deitatem, quantum ad personas tres, cur dicere non possemus? Idem Hincmarus in alia rursus Synodo $ iterumque Carisiaci habita , Golteschalci sen-
