Krammer Ferenc: Fragmentum quintum historico-dogmaticum de neoterica religionis et Ecclesiae catholicitate ... ex traditione originali (Posonii, 1825) - 23.280
35 redeten, baß fTe mehrere ífyrcr ?Oittgltc&er »erfterett wirb, weicher fid) wíeber ín beit 'Ädjooß bér allein feelígma(f)cnben Äirdje jurüefi- loifen Kiffen werben. SUlettt fo wenig wir bíep bem j?att)elittönme». üerbenfen fennen, — weil' er feine ,fiird)e für bie aüein feeiigma* efienbe luift, fo wenig fennen wir mtő, nnd) ben ^rtncípíen bed reinen ‘jjroíejlaiittemiiő für befugt halten, eé íljm ju bcrwel)im — Postquam (ibid) declaravit, omni, qui de fidei suae ventato convitfus eft, competere jus , eandem fidem cum iisdem convictionis argumentis etiam aliis communicandi, (Dissimulo hoc loco principi hujus extra magisterii fecuri casum pericula, per multiplicitatem et pugnas convictionum ad dissipandam publicam Pieligionem efficacia, experientia teste. — Vidimus, in statu incertitudinis, agnitum illud convictionum , quae tunc praetendebantur, jus, haud fuisse, omnesque visarum veritatum, adversarum publicce religioni, communicatores habitos esse pro hominibus furentibus, et civibus perditis ac sceleratis) — subdit: fo ntüjfen wir bieß 23efugnip and) unfern Äatf)oitfcf)en 55rübcnt juge* (leljen, unb wenn eé ihnen gelange, nod) fo bíeíe bon beit UnfrK gén bon bér 2öat)rl)eít tljreb ©laubenő §tt überzeugen, fo bürften wir (te eben fo wenig unfreunblicf) barum anfehen, alő wir eő je* nen jum Verbrechen machen bürfen, baß (Te fid) überzeugen ließen, — Haec, uti liquet, iniquitatem declamationum, sub invidioso ^rofeliícnmadjcrct) nomine vulgatarum, affatim demonstrant. — Sed , 3) est et aliud aliquid, quod adjuvet fecuritatem praedicationis ; fac enim hanc ei preerogativam deesse; quid lit P — ordinata extraordinarie ad hominum opem praedicatio, migrat in Magisterium ordinarium, simile veteri incerto , quale olim philo- fophicarum scholarum fuit, destitutum originali authoritate, praeterquam forte humana., ad fidem, praescriptam in Evangelic, conciliandam, inepta. — Nihil, ea praerogativa ablata, doceri nomine ac jujfn Dei, et Jesu Christi pote3t, sed aut proprio nomine duntaxat, vel jussu tantum ac nomine consecrati alicujus abduFforis, seu fallibilis Magistri, aut communitatis humance, hoc aut illud praecipientis doceri — Quo fructu? haud certe Christiano ! sequitur enim, nec praedicatores id, quod Dei verbum vocant, armunciare Dei jussu et nomine, sed jussu et nomine aut proprio aut sectae authorise aut communitatis; — nec vocari eosdem Ministros Dei vel Jefu Chrifii posse, verum Ministros duntaxat propriarum, vel abduCforis visionum, vel praejudicatarum doctrinarum communitatis, praedicantes doctrinas, de quibus, num verce ac divince reipsa sint? certo haud constat! —> Esse, qui jam diserte eliam , et confequenter quidem, vocari eos Dei vel Jefu Chrifii Ministros velent, nemo rerum peritu* ignorat. C 2
