Krammer Ferenc: Fragmentum quintum historico-dogmaticum de neoterica religionis et Ecclesiae catholicitate ... ex traditione originali (Posonii, 1825) - 23.280
i 44 ubi sit? reluceat luce clarius; secus enim relinquitur iterum vo^gae interpretationi locus. — Atqui iidem, quibus prora <>t puppis, unicaque anchora salutis hoc principium est, et admittendas discessiones esse confitentur, et plura ipsi quoque narrant discessionum exempla, (v, c. Storrius, in: Dissert, de sensu historico, — et, praeter alios, Steudelius op. cit. pag. 105. seqq.') tantumque abest, ut distinqui e« discessionum exempla salis clare putent, ut immo eorumdem exemplorum causa, principio, tanto paullum antea magnificato hiatu, surrogandum generalius quoddam interpretationis principium arbitrentur, (v. Steudel, loc. cit.) — Nihd certe luculentius, quam quod per agnitam et discessionum, et modificandi, latiusque extendendi celebrati principii, necessitatem, expeditus omnino ad desperatas quasvis hypotheses redeat transitus, pereatque omnis quaesitae et rudibus opis, et praesidii Religionis saluti vis. — Si igitur, quod Hauf- fius (op. cit. pag. 155.) adfirmat, verum est: 9íur biefe interpret tationb sDietfiobe iff tm ©taube, bab ®age unb Unbeflimmte jit entfernen, unb unter bie »erfcfiiebencn Suterpreten cine gewífie Iáin# tjeit nub pannonié ju bringen; — si istud, inquam, verum est, sequitur omnino, nullum miseris restare modum unitatis et harmoniae. — Ipse alioquin idem Hauff (pag. 15Ó.) fatetur candide, historico - grammaticae interpretationis medio, adproxima- tionem quamdam interpretum ad consensionem duntaxat, — sed Consensionem ? produci haud posse. * * Ne quid, quod gravi huic loco aptum est, praeteream, neve quid desit, quod ad intelligendam ineptitudinem , aut insufficientiam opis, quam expectare a Magistris indocti, et rudes jubentur, lucem aliquam adfert, addam pauca, pertinentia ad historiam interpretationis. — Fit interpretatio duobus praesertim modis; — aut commentario, aut versioné. — De utroque a- liquid. — 1) De commentariis. — Quae modo hoc interpretationes fiunt, tam multiplices ac dissonae, tamque non raro foedae etiam, et deformes sunt, ut horreas! quo teste? — testibus protestantibus ipsis, et quidem, — quod ad intelligendam mali vim summi est momenti, — talibus, quos extremis duntaxat periculis moveri, communibus vero, etsi oppido gravibus, ad- plaudere, demonstrant libri eorumdem. — Missis pluribus, binos tantum, sed celebratos , citabo. — Hauffius , publicus Professor, et Praedicator, (op. cit. pag. 155.) considerans domesticam interpretationum miseriam, declarat, — quid, quaeso ? audi intente: (£$ n>are beinahe fein äöunber, wenn man bei ben fe »er* fcfiiebmn Slnficfiten unb 23efianbhingbarten ber 23ibel in bie SBcrfu? cfiung fame, ber Meinung beijutreten, bieg iöuefi fbnne gar niefit erflärt werben, b. fi. eb gebe fein ftcficreb ^3ríncíp ber Örrfiärung. — Rumina, Christiane lector, confessionem, extortam fero interpretationum, quae in medio sunt, conspectu! —- sed et de
