Cherrier Miklós János: Institutiones Historiae Ecclesiasticae. Tom.3. (Pestini, 1841) - 21.951c
43? horum religiosorum coenobia, in catalogo tainen claustrorum ab ipsis edito item rerum Hungaricarum monimentis non plura repe- riuntur, quam sequentia: Domus Lapidis refugii <S. Joantiis Baptistae in Scepusio. Vallis auxilii in Tárkány Comitatus Borsod, Vallis S. Michaelis in Lövőid a Ludovico M\ fundata. Vallia S. Antonii in Lechritz in Scepusio. cf. Caroli Pélerffy Concil. Hung. T. II. p, 277. O V* *) Ipse H. Conr. Henke alias monachorum severus reprehensor Cisterciensium merita agnoscit his verbis: Der Cistercienser Orden machte sich in manchen Wüsten und waldigten Gegenden, die kaum noch von Menschenhänden bearbeitet waren , vornehmlich in den Marken in Thüringen am Harzwalde, in Böhmen, um die Verbesserung des Bodens, und um Wohlstand und Sitten der Anwohner, vorzüglich verdient. Allgem. Geschichte der Christi. Kirche nach der Zeitfolge. Braunschw. 1801. II. Th. p. 17G. **) Olim nonnulli putabant Brunonem terribili ab inferis resurrectione cujusdam Canonici aut doctoris Parisiensis, qui suam damnationis sententiam publice coram fidelibus in ecclesia annunciaverat - permotum fuisse, ut tain austeram vitam sequeretur, et tam rigida statuta regularibus suis praescriberet. Verum opinionem hanc falsam esse Launoius in „dissert, de vera causa recessus S. Brunonis in eremum“ et plurcs alii sequentibus argumentis probant: 1)Ipse Bruno epistolam e Calabriae limitibus Badulpho viridi ecclesiae Rhemensis praeposito scribens asserit se vitae solitariae desiderio , et beatitatis aeternae causa eremum petiisse , quin vel mentionem de terribili cujusdam Canonici resurrectione faciat. 2) Guibertus abbas Nongen- tinus directe statuit corruptos Manassis Rhemensis Archiepiscopi mores Brunonein permovisse , ut consortium hominum fugiat. 3) Terribilis hujus anastaseos memoria nec in scriptis S. Bernardi aut potius Guilelmi abbatis S. Theodorici 57), nec in operibus Petri Venerabilis 58), nec in Petri Cellensis 59) «lucubrationibus, sed nec in aliis tum antiquis, tum recentiorihus scriptoribus occurrit, qui tamen omnes de S. Brunone, ejusque virtutibus tractant. Quare Antonius Pagi in Critica Baronii et alii plures totam hanc relationem de redivivo canonico velut fabulam respuunt, ducentis fere annis post defunctum Brunonem publica luce donatam. orig. Carthus. monaster, per orbem Coi. 1609. 8. Jo. Columbi diss. de Carthusianor. initiis Francof. 1748. 8. 57) Tractat, de vita solitaria ad fratres de monte Dei- 58) Libr. de miraculis. 59) Libro I.^epistolar. 23.