Cherrier Miklós János: Institutiones Historiae Ecclesiasticae. Tom.3. (Pestini, 1841) - 21.951c
138 regularum haec conjunctio quas utpote zelosissime deinceps observaverint Ordinis fratres , Benedictum Anianensem reliquis abbatibus suis nomine Generalis Abbatis praeficientes. Verum excellenti huic instituto diuturno esse non licuit, cum proceres regni saepe monasteria ejus occuparent, cum familia, prolibus, et militibus se illuc illocarent, sicque disciplinae regulari tanta vulnera infligerent, ut regula S. Benedicti post unius seculi circiter defluxum fere obliteraretur. Idcirco alter reformationi Ordinis S. Benedicti manum admovit nempe <S. Odo monasterii cluniacensis in Burgundia caenobita, qui anno 937. in locum S. hemonis defuncti abbas electus sepultum et fere ubique jam oblivioni traditum zelum monasticae vitae instrauraturus non solum eo adlaboravit, ut observationem regulae S. Benedicti inter suos reveheret, sed propria etiam slatuta et pias consve- tuuines illos observare voluit, tanto successu donatus, ut plurima Benedictinorum monasteria in regnis Galliae, Germaniae Italiae, Britanniae et Hispaniae Clumacensis instituti regulam assumerent, unam cum illis congregationem constituentes. Reformatio haec Odonis ducentis circiter annis duravit, post quorum intervallum discipliua monastica magnum rursus vulnus , imo ruinam passa est. Cujus rei causam in opulentia et augmento precum vocalium reponit Fleury in dissert. VIII. in II. E. Conf. Murier et iluercetuni in Duchesne biblioth. Clunia- cens. p. 1633. item Mabillonii act. SS. ord. Bened. secui. V. p, 150. et seq. *) Historia teste regiam dignitatem abdicarunt, vitamque monasticam adoptarunt Dagobertus , et Carolomanntts Galliae reges, Ethel- redus Britanniae, et Rachis Longobardorum reges. **) Schroekh causam lapsae disciplinae regularis in Ordine Benedictinorum assignat coenobiorum opes et abundantiam. Mabillon autem in praefat. ad Part. I. secui. IV. §. 6. Act. Ord. S. Heried. qui ex professo in originalem defectionem a regula S, Benedicti inquirens, ejusque causas eruderans contendit, primam repetendam esse ab excessivo rigore nonnullorum abbatum, alteram nimia aliorum indulgentia , tertiam in splendore aedificiorum, quartam in avaritia quorumdam monachorum et abbatum, quintam in ea, quae ex nimia habendi cupiditate oriri solet, inopia, reponit.
