Circulares literae dioecesanae anno 1927. ad clerum archidioecesis strigoniensis dimissae
VII.
27 Nr. 1972. Vicarii capitularis electio. VII. VENERABILI CLERO SAECULARI ET REGULARI ARCHIDIOECESIS STRIGONIENSIS SALUTEM IN DOMINO. Capitulum Metropolitanum Strigoniense in hisce quoque foliis Circularium Litterarum Vobis triste iam nuntium dedit de decessu amantissimi Patris Antistitisque incomparabilis. Magnanimus vir decessit, prout et vixerat, Deo et Ecclesiae plene deditus. Ultimis quoque vitae diebus vix de alia re ac de bono Ecclesiae cogitabat et quotquot ad eum morti iam proximum accesserint, sereno vultu, de sorte sui securus, hortabatur, ut voluntatem propriam terrenaque desideria sui oblivione, quae sacerdotes Christi deceat, bono Ecclesiae posthaberent legesque ductu Spiritu Sancto latas ad exemplum observarent. Vestigiis desideratissimi Antistitis, de bono Ecclesiae et observantia sacrorum canonum nunquam non solliciti, inhaerere capitulares Strigonienses voluerunt, cum respectivas leges ad amussim servaturi summa animorum alacritate ad ea complenda se accinxerint, quae pro tempore sedis vacantiae statuta sint. Inter quae sane principalem obtinet locum electio vicarii capitularis, quae in Consistorio diei 30. Julii habita est. Facto scrutinio capitulares in eam devenerunt sententiam, ut gravissimi muneris onus humeris meis imponeretur et ego, licet intime persenserim, quam arduum a me postularetur opus, clareque intellexerim munus regendi dioecesim vel brevi tempore potius esse formidandum quam appetendum, nihilominus factae electioni consensi munusque vicarii capitularis acceptavi. Etenim fides me docuit in rebus, quae suadente Spiritu Sancto fiant, vix aliquid pendere ab inani animi contentione viriumque humanarum nisu, verum omnia repetenda esse a vera sapientia, cuius initium timor Domini1 et ab adiutorio ex alto, quod ipse Spiritus postulat pro nobis gemitibus inenarrabilibus.2 Quidquid igitur humanarum virium ad munus formidabile recte gerendum in me desideretur, id persuasum habui suppletum iri virtute Dei, cuius adoranda gubernamur providentia. Suscepto attacto munere, consideratis tempestatis nostrae tristissimis adjunctis, ante omnia precor, velitis, Dilectissimi Fratres, duplicato zelo et adaucto fervore omnes eo dirigere conatus et labores, ut antiqua quo laetior intra fines nostros floreat religio et casca reviviscat morum integritas atque ex turbulento praesenti statu feliciter negotia expediantur. Instillanda est firma animis persuasio, jugum Domini suave esse et onus ejus leve. Jugum Domini non vulnerat, sed sanat. Non poena affligit, sed venia delectat. Non accusat, sed excusat. Non defatigat, sed recreat! Prae oculis constanter habenda sunt magni gentium Apostoli verba: Quaecunque sunt vera, quaecunque sancta, quaecunque amabilia... ea cogitate, ea agite et Deus pacis erit vobiscum.3 Omnibus itaque nobis ad id nitendum est, ut ad causam nostrae et fidelium salutis perveniamus. Dum vero in prima ad Vos allocutione haec verba facio, simul velim intelli- gatis, me in regendo et praecipiendo nihil aliud prae oculis esse habiturum ac gloriam Dei, salutem animarum religionisque incrementum et nihil unquam omissurum, quod Ecclesiae vel archidioecesis nostrae vel communis Vestrae utilitatis interessé videatur. 1 Prov. 1, 17. — ! Rora. 8, 26. — 3 Phil. 4, 8. 7
