Circulares literae dioecesanae anno 1913. ad clerum archidioecesis strigoniensis a Joanne Csernoch principe primate regni Hungariae et archiepiscopo dimissae
II.
10 missiones.“ Ergo VV. FF. pro vobis quoque: „Haec est victoria, quae vincit mundum fides nostra“.1 Cum fides catholica sit humanae salutis initium, fundamentum et radix omnis justificationis2, sine qua Deo placere non possumus; tristibus praesertim hisce temporibus, cum non solum adversus carnem et sanguinem, sed praecipue adversus spirituales nequitias gravissimam debemus sustinere colluctationem, armatura Dei nobis est accipienda sumen- dumque scutum fidei, quo in Domino confortati possimus nequissima hostium tela ignea exstinguere. Antiquus rei divinae adversarius, princeps tenebrarum iam non clanculum serpens dissimulatisque regnum Dei aggreditur telis, sed eo audaciae processit, ut mendacium quasi thronum sibi in medio terrae erexerit, ut non solum divinam veritatem quasi tenebras vel superstitionem traducere minime vereatur, sed insuper nullam plane existere iactitet revelationem nul- lamve religiosae veritatis certitudinem et auctoritatem. Propriis quotidie cernimus oculis cunctorum salutem totiusque societatis humanae tranquillitatem et pacem hostilibus hisce tormentis in discrinem vocari. Ne igitur fideles Vestrae concrediti sollicitudini speciosis verbis seducti ab aeternae veritatis tramite aberrent, neve tamquam parvuli3 fluctuantes ab omni vento doctrinae moveantur et circumferantur, Vobis pastoribus gravissimum incumbit negotium fratres in fide confortandi firmissimas itidem internas et externas rationes, quibus fides nostra nititur exponendi, quo sperare 1 I. Joan. 5, 4. 3 Cone. Trid. Sess. VI. c. 8. 8 Eph. 4, 14. liceat fore ut inter spumantes errorum fluctus Christi fideles Vobis concrediti sanctae matri Ecclesiae ceu columnae et firmamento veritatis1 eo fortiore adhaereant mente. In gravissimo hoc fidei solidandae negotio ratio ab apostolo gentium, tantarum conversionum auctore, commendata nobis est sequenda. Hic fidei praeco zelosissimus cum fidem ex auditu2 esse sciret, auditum autem per verbum Christi, his carissimum sibi admonet discipulum: „Praedica verbum, insta opportune importune, argue, obsecra, increpa in omni patientia et doctrina.“3 Ignorantia aut falsa divinae legis notitia quamplurimorum est parens peccatorum, praeposteraque, quae de rebus fidei in vulgus sparguntur, axiomata pretiosissimi huius thesauri contemptum cordibus debilium ab impiis seductorum instillant quamplurimum. Animus quidem naturaliter Christianus vi sibi innata et conamine quasi connaturali in res fertur divinas sufficienter sibi propositas. Sed cum ignoti nulla sit cupido voluntasque nonnisi ratione lumen praeferente moveatur, facile evenit, ut deficiente lumine fidei captivatave vinculis errorum ratione voluntas quoque in horrenda peccatorum ruat monstra. Ipsa gregis fidelium ad normam Christianae legis composita vita sane non decori externo, non consuetudini ab avis hereditarie acceptae, non respectui humano, sed interno fidei stimulo innitatur oportet, ut optatum iustificationis producat fructum. Omnis enim vita super- naturalis ex hac fidei radice propullulat, prout verba apostoli comprobant dicen1 I. Tim. 3, 15. 3 Rom. 10, 17. 8 II. Tim. 4, 2.
