Circulares literae dioecesanae anno 1913. ad clerum archidioecesis strigoniensis a Joanne Csernoch principe primate regni Hungariae et archiepiscopo dimissae
II.
8 sententiae filiali acquiescere debemus obedientia. Prout amici ab amico post longiorem consuetudinem discessus, ut optimi patroni a clientibus, vel plane patris praedilecti a filiis migratio non sine lacrymarum accidere solet imbre: ita plane Tuus e medio nostrum abitus intimas ac tenerrimas cordi um nostrorum pulsat chordas, quippe qui per plus quam viginti annos — sat grande mortalis aevi spatium — Tuis circumdabamur obsequiis, Tuo utebamur patrocinio et paterno fruebamur affectu. In Te, vir egregie, hac solemni occasione nostri defixi sunt oculi navemque Tuam versus pacis fretum migrantem intuemur filiale Tibi dicentes Vale! qui Strigoniensem hunc ad pacis littora semper torquebas clavum. Vale igitur Sacerdos magne, diuque ac sospes quaesita et bene merita fruere iam his in terris pace, quae ut praegustatio sit repositae illius a Domino bonum certamen certantibus1 pacis ac coronae: ex intimis cordis Tibi precamur visceribus. Licet sacrum connubii spiritualis vinculum signaculo annuli episcopalis cum alma hac archidioecesi a Te initum tali modo solutum sit, non tamen rumpatur, quaesumus, pretiosissima illa chari- tatis et suffragiorum inter nos communio, quae morte ipsa fortior in omnem nos coniungit aeternitatem. Ut in antiquo foedere pontifices munere iam defuncti precibus ac consiliis populo suo nequaquam defuisse dicuntur, sic Tu quoque, cum iam nunc in sacra solitudine a negotiorum humanorum dissipatione remotus, vicinior quodammodo sis solio Ss. Trinitatis, largiores obsecramus in profun1 2. Tim. 4, 7. dissimum divinae misericordiae sinum preces effundere ne cessaveris, ut lumen consiliorum fortitudinisque gratia ad peregrinationem hanc feliciter perficiendam necessaria e divino nobis suppeditetur thesauro. Maxime vero meipsum, quem indignum in sacro hoc solio habes successorem, piissimis Tuis insinuo ac recommen- do obsecrationibus, ne fausta, quae mihi tradidisti initia, infelicem nanciscantur successum neve haereditas sancta Tuis parta, laboribus mea incuria dispergatur. Cum ergo militem a Te acceptum ad proelia Domini pugnanda eduxero, Tu Moysis instar1 versus coelum elevatas quaeso sustine manus, nec unquam remittas, ne ad inimicos declinet victoria. Venerabilis Tui memoria, quae apud omnes in benedictione est, nunquam nostris excidet nec mentibus nec cordibus. Clerus huius archidioeceseos filiali ad Te suspiciet dilectione, mea vero tenuitas, ne pusillanimae succumbat imbecillitati, ex Tua, quod imitetur, sumet firmitate. Vale iam, serve Christi bone et fidelis, vadeque ad pacis quod Tibi elegisti, habitaculum, intra in vestibulum gaudiorum Domini Tui, quo Te omnium nostrum comitantur vota concordi voce Tibi acclamantia, ut ex tranquillo hoc pacis freto gaudenti Tibi videre liceat: filios filiorum Tuorum et pacem super Israel.2 * * * Quibus iam verbis pro suscepto munere archieppali Vos VV. FF. et FF. DD. hortandi monendi precandique faciam exordium?! Nullis sane aptius, nisi illis, qui1 Lev. 17, 11. 2 Ps. 127, 6.
