Circulares litterae dioecesanae anno 1894. ad clerum archidioecesis strigoniensis a Claudio Francisco Cardinale Vaszary principe primate regni Hungariae et archiepiscopo dimissae
X.
118 ad hoc nos invitat dicens: „Venite et quiescite pusillum;“ quiescite a quotidianis negotiis; a curis saecularibus; a commercio cum mundo; a convictu cum hominibus mundanis; quiescite a vitae huius terrenis sollicitudinibus; a linguae etiam exercitio; etiam a sensuum licentia; etiam a rerum familiarium usitationibus; ab his omnibus nos Dominus vult quiescere et otio indulgere. Quo magis nos in sacro hoc otio quiescimus, tanto validius, tanto efficacius huius misteriosi otii amantissimus Deus in nobis operatur. Quemadmodum spiritus noster tanto certius corpus nostrum reficit et vegetius restituit, quo profundiori illud somni quieti traditum est, sic et Christi Spiritus, quo magis nos ab externis negotiis abstrahimus et eius operationi nos submittimus: tanto penitius animam nostram pervadit et suo vivificanti halitu recreat et renovat. Ideo dicit: Venite ad me omnes, qui laboratis et onerati estis et ego reficiam vos. Cum scilicet Spiritus Christi Verbum Dei est, juxta illud: In principio erat verbum: — loquitur ad animam sacro dum otio vacamus; disserit, persuadet, demulcet, commovet, carpit et terret. Cum porro Spiritus Christi virtus Dei est, secundum illud: „Si ego in Spiritu Dei eiicio daemones“: superbiam animae frangit; passionum vincula conterit; cordis et conscientiae duritiem confringit. Cum demum Spiritus Christi ignis Dei est iuxta illud: „Ignem veni mittere in terram" urit ad poenitendum ; fovet ad emendandum; calefacit ad amandum et disponit ad vitae fructus ferendum. Sic Christi Spiritu sub sacro hoc otio operante, ni obex ponatur, anima per poenitentiam abluitur, per absolutionem conquietatur, amore perfunditur; unde vitali calore vegetoque vigore acceptis, in nova pulchritudine refloret, quae subin totum hominem renovat in novum, „qui secundum Deum creatus est in iustitia et sanctitate veritatis.“ (Eph. 4, 23.) Quam benedictus huius sacri otii fructus ! quamve multiplex. Renovato quippe sacordote, renovatur populus ipse. Hos fructus, hos effectus depraedicat Vates dicens: „Ecce ego adducam eos, et congregabo eos, inter quos erunt coecus et claudus; in fletu venient et in misericordia reducam eos“ (Jer. 31, 8, 9); „Et venient et laudabunt in monte Sion, et confluent ad bona Domini, eritque anima eorum, quasi hortus irriguus.“ (Jer. 31, 12.) „Et dabo legem meam in visceribus eorum, et in corde eorum scribam eam, et ero eis in Deum.“ (Jer. 31, 33.) „Convertam luctum eorum in gaudium, et consolabor eos et laetificabo a dolore suo. Et inebriabo animam sacerdotum pinguedine et populus meus bonis adimplebitur." (Jer. 31, 13, 1 .) Sedeamus igitur Venerabiles Fratres in sacro hoc otio, in quo tam mirabilia Christus operatur; sedeamus ut tantos et tales inde referamus fructus! Verum ut verum fatear, etiamsi ad otium invitemur, non ita sumatis volo, ac si a nobis nullus poni deberet actus nullaque foret exercenda facultas. Licet in hoc sacro, cui intendimus, otio, primarius actor, animaeque cultor Christus est, nos quoque meditando, reflectendo, orando, pie legendo, conscientiam discutiendo, sancta et efficacia proposita formando, operemur oportet. His videlicet intellectus, memoriae et voluntatis actibus: animae nostrae aperimus et dilatamus sinum, ut gratia divina ei illabatur, totum pervadat, abstrusa quoque receptacula penetret, totum collustret, quae ibi latent vitia comburat, malas propensiones exurat,
