Circulares litterae dioecesanae anno 1893. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Claudio Francisco Vaszary principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae

XVIII.

185

Ex prisco Apostolicae Sedis more nonnulis catholicis orbis Episcopis tribui solebat facultas concedendi per se immediate, vel per suffraganeos suos, quatenus tales habuissent, benedictionem papaiam cum indulgentia plenania in articulo mortis agonizantibus suarum civitatum et dioecesium; sed eadem facultas plerumque ad biennium respective triennium nonnisi dabatur, quo tempore expleto seu ad finem vergente eius prorogatio petenda erat. Quinimo prioribus saeculis haec facultas, adeo erat limitata, ut episcopi illam in singulis peculiaribus casibus nonnisi pro nocturno tempore subdelegare possent, vetitumque omnino, quominus potestatem huiusmodi in casu propriae infirmitatis seu alterius legitimi impedinenti, etiam diurno tempore aliis communicare valerent. Ad iteratas assiduasque plurium Episcoporum instantias pro aliqua praefatae facultatis ampliatione deprecantium, tandem die 5. Aprilis 1747. prodiit fel. rec. Benedicti XIV. Bulla „Pia Mater“, quae novas statuerat circa eandem regulas et cuius dispositiones hodie adhuc vigent ac servari debent. Tenore huius constitutionis fatus Pontifex inter alia decrevit, episcopos, qui ecclesiis praeficientur initio statim pastoralis officii obtenturos esse facultatem impertiendi benedictionem cum indulgentia plenaria fidelibus in articulo mortis constitutis, ad omne tempus, quo adeptum semel dioeceseos regimen obtinent, adiecta insuper facultate etiam subNr. 6254.

Card. Aeppus omnes huius Adioeceseos approbatos confesaarios suhdelegat, ut „apostolicam benedictionem in articulo mortis“ elargiri possint ac valeant.

delegandi.

Quam facultatem p. m. Decessor noster initio statim captae possessionis sedis archiepiscopalis, omnibus in hac archidioecesi approbatis confessariis subdelega- vit, nos vero sedem hanc aeppalem capessentes eandem minime revocandam sed tacite confirmandam consuimus. Cum nihilominus recentiori tempore nonnulla circa validitatem huius benedictionis respective indulgentiae plenariae exorta fuerint dubia, satius esse duximus Breve Apostolicum d. d. 14. Jan. 1891. publici iuris facere, quo omnes simul — praesertim iuniores sacerdotes — intelligerent, quaenam in hac elargienda sint inomisse necessaria. Hortantes itaque omnes in Domino, ut tenorem Brevis Apostoliéi inferius positi, item et Rubricam Ritualis Romani (Tit. V. Cap. 6. n. 1—8.) vel Strigoniensis, attente perlegant observentque, vigore praesentium facultatem benedictionis apostolicae in articulo mortis, omnibus in hac nostra archidioecesi confessariis approbatis, saecularibus item ac regularibus, communicamus, tribuimus et conferimus. Hoc vero facere decrevimus freti decreto S. C. Indulg. d. d. 23. Nov. 1878. in una Tarantasien, in quo diserte edicitur haud amplius requiri ut subdelegatio fiat singulis speciatim et in scriptis. Denique de hac benedictione notandum: 1) moniali- bus illam ordinarius nisi confessarius impertiri potest (S. C. J. 23. Sept. 1775. Vin- dana); 2) infirmus eam, semel nonnisi acquirere potest in eodem mortis articulo (S. C. J. 5. Febr. 1841. Valentinen); 3) dari potest statim post collata extrema sacramenta, cum periculum quidem mortis adest, non tamen imminens. (S. C. J. 19. Dec. 1885.)

LEO PP. XIII.

Dilecte fili salutem et apostolicam Benedictionem. Erga omnes chri- stifideles in maximo instantis mortis discrimine, et in durissima tantae necessitatis hora constitutos, eo abundantius Romanus Pontifex coelestes thesauros ero-