Circulares litterae dioecesanae anno 1889. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae
XIV.
113 XIV. Coecus sit, qui non videat, hostium S. Sedis Apostolicae, patrimonium S. Petri, cuius possessio Sanctae Romanae Ecclesiae e sapientissima providentiae divinae institutione ante mille annos obtigit, diripientium, et ipsam Urbem Romam, ad quam tormentorum vi viam sibi aperuerunt, in suam potestatem redigentium, eam fuisse intentionem, ut deleto S. Sedis civili principatu, gradum figant ad delendam etiam, si fieri possit, spiritualem Christi in terris Vicarii potestatem. Hanc illorum intentionem praesagivit, et praedixit iam s. m. Pius Papa IX., cuius s. exuvias, iustaque funebria, quod vel barbari refugissent, gravissima afficere ignominia non dubitaverunt. Haec eorum intentio nec Ssmum Dnum Nostrum latuit, nec latere potuit. Vidit enim, quod quo splendidioribus documentis catholicus orbis suam erga visibile Ecclesiae caput fidem, pietatem, fidelitatem, et observantiam demonstret, eo in dies magis crescat hostium in Ecclesiam et Sedem Apostolicam furor, crescant brutales violentiae, vilipensio auctoritatis pontificiae, quotidianae, quibus illa lacessitur, iniuriae, insultationes porro Christo illatae, et cultus satanae decreti, cuius in s. Urbe vexilla circumferuntur. Haec omnia et plura alia, quae recensere longum foret, impune fieri vidit. Nec fugiunt Summum Pontificem pericula, quae Ipsum in sua sede circumdant, quae his verbis in Allocutione sua exprimit: „A metu et periculo ne persona quidem abest Nostra: nemo enim unus ignorat, quorsum conspirent, quidve petant homines pessimarum partium; nec quisquam est, quin videat, eos ipsos, secundis usos temporibus, et numero in dies, et impudentia magis valere, decretumque habere, non ante quiescere, quam res ad extremum casum perniciemque compulerint. Quod si in re, de qua conquerimur, una deterrente utilitatis caussa, non tanta illis data licentia, ut prava sua consilia vi etiam manuque infestá persequerentur, nemo facile sibi suadere queat, non aliquando, opportunitatem nactos, ad id quoque sceleris esse venturos; maxime quod in eorum sumus potestate, qui net verentur sic criminari Nos publice, quasi inimico atque infenso in Italicas res animo essemus.“ His praemissis observationibus — en tenores gravissimae et disertissimae Allocutionis Pontificiae. Nr. 3869. Summi Pontificis Leonis P. XIII. Allocutio. 1 i
