Circulares litterae dioecesanae anno 1879. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae

XII.

64

magia quam pietate informandos curavit. Neapolim missus in suae Congregationis domum animarum saluti se totum devovit tum quotidianis de re divina ad populum concionibus, tum indefessa confessionibus excipiendis sedulitate; virtutum autem exemplo et evangelicae caritatis fama tantam confluentium allexit multitudinem, ut locus, in quo confessiones audiebat, aut concionabatur, verius obsessus quam stipatus videretur. Verum daemonis astus tanto animarum bono invidere non destitit, et Christi ministrum iniuriis, calumniisque tam acriter ac pervicaciter impetivit, ut Ven. Servus Dei Praesidum nutui sollicite parens Anconam migraverit. Acerrimam persecutionem fidelissimus Calasanctii Discipulus, heroicae patientiae exemplum Sancti Institutoris propositum habens, non solum aequo, sed hilari etiam animo tulit. Ita sane Deus servum suum tamquam aurum in fornace probavit, et quasi hostiam accepit illum, et glorificavit eum. Eodem siquidem fervore apostolicum ministerium tum Anconae, tum finitimis in locis exercuit ingenti cum animarum lucro, se ipsum praebens exemplum bonorum operum in doctrina, in integritate, enuncians testimonium Christi in ostensione spiritus et virtutis, in simplicitate cordis, et in gratia Dei. Campiensem denique domum in Apulia reversus, omnibus omnia factus, omnes salvos facere enixe procuravit, egestatibus quoque illius plebis consulens, convocatis eleemosynis, quas ostiatim emendicabat, quaeque in eius manibus saepe saepius prodigiose augebantur. Sed iam evangelicis laboribus pene confecto aeterna debebatur requies. Ineunte itaque Iulio anni MDCCLXVI Ven. Servus Dei tentari febribus cepit, et quamvis febriens undecim diebus concionem ad plebem habuit et Sacrum litavit, caelesti ut solebat in Deum raptus fervoris aestu, et in exedra ad confessiones excipiendas consedit: in qua tandem cum animo defecisset, in cubiculum deductus est; tertia autem die Christi viatico, et sacro munitus oleo, Crucifixi imaginem pectori peramanter constringens, super nudam tabulam stratus, inter confratrum preces et lacrymas placidissime decessit Idibus Iulii post vesperas Beatae Mariae Virginis a Carmelo, ut iamdiu ipse praenunciaverat sese vocandum a suavissima Matre sua in die eidem sacro. Quinquaginta sex aetatis annos nondum expleverat, quorum quadraginta in erudienda iuventute, et ministerii exercitatione, ad divini nominis gloriam et animarum salutem insumpserat. Pervulgatus ut est Ven. Pompilii obitus, ingens concursus ex vicinis quoque pagis ad demortui cadaver factus est, et religionis causa quid quisque potuit, de capillis ac vestibus Ven. Viri carpsit; quin imo impetu repente in sacrum tribunal facto, in quo confessiones audiverat, illud in frusta conscissum, eaque etiam minutissima cer- tatim sibi quisque vindicavit. Sanctitatis fama, quam Ven. Servus Dei omnium virtutum praestantia sibi vivens conciliaverat, annorum decursu aucta continuo est; eamque caeleste gratiarum testimonium confirmavit, quas omnipotens Deus Ven. Pompilii opem implorantibus largiri dignatus est.

Ut primum itaque pro temporum vicibus licuit, anno nimirum MDCCCXXXIX, propositum fuit dubium de introductione Causae, cuius Commissionem Summus Pontifex sa: me: Gregorius XVI quinto Idus Augusti propria manu signavit. Absolutis deinde actis iuxta Apostolicas Constitutiones, Ven. Pompilii virtutum praestantia discussa primo fuit in antepraeparatorio coetu penes cl. me. Cardinalem Patrizi tunc causae Ponentem Idibus Februarii anni MDCCCLXXIV; deinde in praeparatoria Congregatione Vaticanis in aedibus sexto Idus Augusti anni MDCCCLXXIV. In generalibus