Circulares litterae dioecesanae anno 1877 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae
VIII.
€8 dari, et per illam impediri, quominus Summus Pontifex egredi inde libere possit. Sed audiamus rursus Beatissimum Patrem observantem '): „Quid juvat habitationis Nostrae januam non obserare, si nequaquam inde pedem efferre liceat, quin impiis odiosisque spectaculis assistamus; quin perditorum hominum, qui ad improbitatem et perturbationem fovendam huc affluxerunt, Nos opprobriis objiciamus; quin periculum subeamus conflictus inter cives invito licet animo edendi ?•' Et re quidem vera, ponamus, quod Beatissimus Pater anniversaria episcopalis suae praeconisationis die 21. Maii, et iterum 3. Junii, qua ante quinquaginta annos episcopalem accepit consecrationem, in publicum proditurus, seseque millibus peregrinorum Catholicorum ex omnibus orbis partibus Romam confluxu- ris, nec non ipsi populo vere Romano ostensurus sit, cuius populi maxima pars, quidquid etiam in contrarium blateretur aut scribatur, hodie quoque infucata pietate, ferventi amore, intemerata fide eidem adhaeret.' Si inquam haec evenirent, quis se manifestaret pro Sancto Patre enthusiasmus! quae audirentur orationes et acclamationes, quae exuberantis spectarentur laetitiae signa! Tolerarentne homines illi, qui, ut prius audivimus, ad improbitatem ac perturbationem fovendam Romam confluxerunt, tolerarentne pacifice illas amoris, et adhaesionis erga Summum Pontificem significationes? et si non tolerarent, pos- sentne evitari conflictus iique acerrimi, ac foi'te etiam sanguinolenti? et quot demum caderent victimae ex una parte odii, et ex alia parte summae in Vicarium Christi pietatis? Sed si haec praevideri praemetuique possint ac debeant, quis inficiari ausit, Summum Pontificem non esse glebae, ut ita dicamus Vaticanae, adstrictum et moraliter coactum ad non linquenda limina sui Palatii? seu aliis verbis, quis negare ausit, Beatissimum Patrem non esse captivum ? Neque porro dicitur in Allocutione, quod Summus Pontifex prohibeatur in aedibus suis loqui, suspirare, gemere, lamentari super miserabili conditione Ecclesiae. Sunt enim et quidem liberalium secus principiorum homines, qui Summum Pontificem, quod haec omnia facere possit, liberum prorsus esse depraedicant, quasi vero iis, qui effective carceribus mancipati sunt, non aeque liceret loqui, gemere, lamentari. Sed qui in his libertatem reponunt Vicarii Christi, quaerant ex se ipsis, sufficeretne sibi haec loquendi, gemendi et lamentandi libertas? Neque hoc negatur in Allocutione,; quod Episcopi et fideles, undecunque Romam confluentes, non prohibeantur adire Summum Pontificem, audire illum loquentem, filialibusque honorare obsequiis. Immo expresse adnotatur, hunc aditum Episcopis et fidelibus non esse interclusum. Quam parum autem hinc ad libertatem Summi Pontificis in regenda Ecclesia concludere liceat, ex ipsa Allocutione discimus, in qua haede re legimus: „Mirum Nobis est, quod talia impudenter jactari possint, quasi exercitium illorum actuum, qui recensentur, plene et omnino esset in nostra potestate, et quasi iis tota gubernationis Ecclesiae ratio, quae ad munus Nostrum pertinet, contineretur.“ Quod in Allocutione et dicitur, et non vagis vocum terminis, sed invictissimis argumentis probatur est, visibile Ecclesiae caput plena libertatein exercitio supremae suae potestatis Ecclesiam regendi, gubernandi, in praesenti rerum statu carere. „Quis enim nescit, ait Beatissimus Pater, non sub Nostra, sed sub dominantium potestate esse actus eius libertatis, quam tantopere extollunt, ita ut eatenus et tamdiu eosdem actus exercere possimus, quatenus et quaindiu hoc ab iis non impediatur? Quae tamen nostrorum actuum libertas quantum sub •) •) Ibid.
