Circulares litterae dioecesanae anno 1877 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae

VIII.

60

quam Romam invaderet, in reliqua Italia omnia jam omnium Ecclesiarum bona occupavit, vendidit, dissipavit, nec Ecclesia Romana gratiam invenire poterat.

Ecclesiae Romanae bona non eam solum destinationem habebant, ut huius tantummodo Ecclesiae usui ac emolumentis promovendis deservirent, sed ut per illa universalis Ecclesiae Catholicae indigentiis subveniretur. Majorem insuper dotis suae, in bonis illis constitutae partem Ecclesia Romana non ab Italis, sed ab omnium Regnorum Catholicis benefactoribus accepit, qui non Regni Italiae aerarium ditare, sed Romanam Ecclesiam, reliquarum in Orbe Ecclesiarum Matrem, dotare voluerunt. In spoliatione igitur Ecclesiae Romanae maior commissa est iniquitas, per quam illatum damnum non sola illa, sed universa patitur Catholica Ecclesia. Rem ita prorsus esse, discimus ex Allocutione, quam Beatissimus Pater die 23. Decembris 1872 habuit, in qua de lege, spoliationem Ecclesiae Romanae decernente observat: „porro lex isthaec, si tamen legis nomine scitum honestare licet, ipsi naturali, divino et sociali juri repugnans, multo iniquior et funestior Romae et circumpositis obtingit provinciis. Profundius enim et acrius jura vulnerat et possessiones universalis Ecclesiae. — — Spoliatio — Romanae Ecclesiae ea occupabit bona, quae plusquam a nostratum donationibus, ab omnium Catholicorum largitate congesta fuerunt, et in hoc uuitatis centro constituta; atque ita quae Ecclesiae universalis usui et incrementis fuerunt addicta, in extraneorum lucrum impie convertentur.“ Pergit in sua Allocutione Summus Pontifex : ,,Vix itaque didicimus, alterum e subalpini G-ubernii ministris significasse legislativo coetui propositum ei subjiciendi legem huiusmodi; monstruosam eius indolem illico prodidimus per epistolam 16. Junii h. a. datam ad Cardinalen^íostrum a publicis negotiis, ipsique mandavimus, ut novum hoc periculum Nobis impendens sicut cae- * tera, quae patimur, nunciaret Legatis apud hanc Sanctam Sedem exterorum Principum“. Cardinalis Status Secretarius, quod sibi praeceptum fuit, indubie execntus est, quin optatus subsecutus fuisset effectus.

6. Expulsio Sanctimonialium e suis Asceteriis. „Deplorare etiam, dicitur in Allocutione, coacti fuimus magno numero aedificia, quae pietas fidelium gravibus admodum sumptibus toleratis erexerat, quae christianis Romae temporibus digna erant, quaeque pacatum hospitium praebebant virginibus Deo devotis, aut Regularium familiis, indiscrimina- tim legitimis possessoribus eiectis occupata fuisse, et in profanos usus destinata“. Sancti- monalium aliae contemplativam, aliae actuosam agebant vitam, nemini fuerant oneri; suis enim ex fundationibus vitae sustentandae media perceperunt, proprias domos incolebant, quas non aerarium status publicum, sed larga privatorum benefactorum munificentia exstruxerat. Supervenit inimici violenta manus, et Christi sponsas suis e domiciliis exturbavit, quasi illis, quia Christi sponsae sunt, nullum foret jus existendi.

7. Institutorum beneficentiae et caritatis ab ecclesiastica administratione avulsio, et aliquorum intenta abolitio. Qua de re Summus Dominus noster inquit : „Adempta insuper fuerunt potestati Nostrae, et sacrorum ministrorum curationi tot pia opera et instituta caritati et beneficentiae exercendae consecrata, quorum nonnulla egestati, aliisque miseriis et necessitatibus sublevandis mira munificentia ipsi Romani Pontifices, Praedecessores Nostri, et exterarum gentium pia liberalitas condiderant; ac si quae ex iis publicae caritatis operibus adhuc sub Ecclesiae vigilantia manent, lex quaedam non serius roganda