Circulares litterae dioecesanae anno 1877 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae
I.
12 buntur, quam si in marmore scriptae essent. Nigra porro illa propter immunditias vestras velamenta, quomodo tandem repraesentare poterunt divinae carnis puritatem, atque splendorem ? Ideo superioribus temporibus proferebantur in Synodorum conventus sacra vasa et libri, ut ab Episcopo comprobarentur.“ „Quamquam rem, ait S. Alphonsus de Ligor. *) inculcant praeparationem ad Missam optimi Auctores et hunc in finem pulcherrimas considerationes et affectus scripto reliquerunt. At quot propterea Sacerdotes faciunt hanc praeparationem? Sacrificium Missae quidem, ait idem S. Doctor, sufficit ad placandum Deum pro omnibus totius mundi peccatis; sed quomodo placabit per injurias, quibus eum afficiunt Sacerdotes eo tempore, quo illud offerunt? Hi namque tam exigua cum reverentia celebrant, quantum ex parte ipsorum est, non honorant, sed inhonorant Deum; ipsi offendunt tunc tamquam couv ‘atores ipsius divinae victimae, quam offerunt. Reus agitur haereticus, qui realem Jesu Christi in Missa praesentiam non credit, sed magis reus est, qui eam credit, nec reveretur: quali demum et quanto judicio reus erit Sacerdos, qui tam luride celebrat ut etiam adstantes perdant sensum et venerationem tam grandis Sacrificii Majestati? Judaeorum populus ab initio plurimum venerabatur Christum. At ubi vidit hunc a sacerdotibus sperni, omnem eius exuit aestimationem: id quod etiam in praesentiarum contingit; nam dum videt populus Missam a Sacerdotibus tractatam cum tanta negligentia et indevotione, perdit eius venerationem. Sicut nna Missa cum devotione celebrata, devotionem etiam aliis instillat; ita e contrario irreverentia Sacerdotis venerationem, quin et fidem minuit adstan- tium. Qua ratione indevotio Sacerdotis, qui tamen Minister est hujus Sacrificii et Depositarius Jesu Christi, aliis sensum devotionis poterit inspirare? Qaalem conceptum de sanctitate et majestate tanti mysterii aliis infundet Sacerdos ille, qui in actionibus suis plus vili- pensionis exhibet, quam venerationis? Tristi docemur experientia, quod ii Sacerdotes, qui cum parva celebrant reverentia, in eosdem semper recidant defectus: apparent enim semper tepidi, semper impatientes, semper superbi, gulosi, dediti propriis utilitatibus, existimationi propriae, voluptatibus et deliciis mundanis. Ubi est fructus tot celebrationum, tot communionum eorum, qui se quotidie cibant carne Salvatoris? Defectus non in cibo est, sed in edentis dispositione. Ut igitur ad scopum meum veniam, dico, unicam tantorum defectuum causam esse, quod Sacerdotes cum tam exigua reverentia et devotione celebrent, et quod accedant frequenter ad Altare, ne cogitantes quidem, quo vadant. Accedunt inquam spe lucri ex stipendio hauriendi, aut ex arida quadam consuetudine, sine dispositione, sine praeparatione.“ Hactenus S. Alphonsus. Quantopere in Sacerdote, Sacrificium celebraturo ante omnia et prae caeteris conscientiae puritas et innocentia requiratur, declarant illa Christi verba, qui antequam discipulos suos Sacerdotes consecraret, mundos prius pronunciavit. „Et vos, inquit, 2) mundi estis“ et „qui lotus est, non indiget, nisi ut pedes tantum lavet“ ut et discipuli intelligerent, et nos intelligeremus, ministerium hoc eximiam quamdam animi puritatem in ministrante pa- x’iter ac suspiciente postulare, cum secus animae interitum et perniciem pariat, ut in Juda proditore optime innotuit, de quo sic S. Augustinus pronunciavit 3): „Buccella Dominica venenum fuit Judae, quam cum accepit, in eum inimicus intravit, non quia malum erat, quod accepit, sed quia bonum malus male accepit. Videte ergo fratres, panem coelestem spiritu*) Sacerdos ad Miss, sacrif. add. et reduct. — *) Joann. 13, 10. — *) Tract, in Joann.
