Circulares litterae dioecesanae anno 1872. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor

Constitutio Domatica prima de Ecclesia Christi

P60

Oriens et Occidens in fidei caritatisque unionem conveniebant, declaraverunt. Quem in finem, ad declarationem nempe hanc confirmandam, affert primo verba deprompta ex formula fidei Hormisdae Papae, prout ab Hadriano II. Patribus Concilii Oecumenici VIII. Constantinopolitani IV. proposita, ab iisque subscripta est; deinde quae Graeci in Concilio Lugdunensi II. hoc approbante, professi sunt; atque quod Concilium Florentinum de Romano Pontifice definivit.

Dein in Articulo secundo declaratur, Romanos Pontifices, quo huic supremo Magisterii muneri satisfacerent, eam semper operam dedisse, ut salutaris Christi doctrina ubique propagaretur, parique cura vigilasse, ut ubi ea recepta esset, sincera et pura conservaretur. Quocirca totius orbis Episcopos, nunc singulos, nunc in Synodis congregatos pericula praesertim fidei emergentia, juxta antiquam consvetudinem et legem, ad Sedem Apo- stolicam retulisse, ut ibi potissimum resarcirentur damna fidei, ubi fides non potest sentire defectum. Romanos autem Pontifices, nunc convocatis Oecumenicis Conciliis, aut explorata Ecclesiae per orbem dispersae sententia, nunc per Synodos particulares, nunc aliis, quae suppeditabat providentia, adhibitis auxiliis, ea tenenda definivisse, quae Sacris Scripturis et Apostolicis Traditionibus consentanea, Deo adjuvante, cognoverant. Quum Petri successoribus Spiritus Sanctus non sit promissus, ut eo revelante novam doctrinam patefacerent, sed ut, eo assistente, traditam per Apostolos revelationem, seu fidei depositum sancte custodirent, et fideliter exponerent. Ipsorum autem (Petri successorum) doctrinam Apostolicam omnes Venerabiles Patres esse amplexos, et sanctos Doctores Orthodoxos veneratos atque secutos, quum plenissime scirent, S. Petri Sedem ab omni semper errore illibatam permanere secundum Salvatoris nostri divinam pollicitationem, discipulorum Principi factam, his verbis: „Ego rogavi pro te, ut non deficiat fides tua, et tu aliquando conversus confirma fratres tuos.“

Tum in Articulo tertio declaratur causa, ob quam charisma, sive donum nunquam deficiendae fidei Petro, eiusque successoribus divinitus collatum sit, videlicet, ut excelso suo muneri, quod eis commissum est, pro omnium salute respondere valeant, nempe, ut universus Christi grex per B. Petri successores ab erroris venenosa esca (quemadmodum enim veritas habet vim salvandi, hominem justum et sanctum efficiendi, ita error et mendacium ex sua natura mortem affert animae) avertatur, et coelestis doctrinae pabulo nutriatur, atque tali pacto periculum et occasio Schismatis auferatur, et tota Ecclesia una conservetur, atque suo fundamento innixa firma adversus inferi portas consistat.

Articulo quarto profertur causa definitionis huius dogmaticae, quae est duplex, nimirum, quia hac aetate salutifera Apostoliéi muneris efficacia quam maxime requiritur, et quia ex alia parte haud pauci inveniuntur, qui illius auctoritatem negant, eique obtrectant atque detrahunt.

Articulo denique quinto proponitur solemnis infallibilitatis definitio.

Declarat itaque Concilium et tamquam divinitus revelatum dogma definit:

Romanum Pontificem per assistentiam divinam, ipsi in B. Petro promis sam, ea infal- libilitate pollere, qua divinus Redemptor Ecclesiam suam in definienda doctrina de fide vel moribus instructam esse voluit, quando nimirum ipse (Romanus Pontifex) ex Cathedra loquitur, idest, quando omnium Christianorum Pastoris et Doctoris munere fungens, pro suprema sua Apostoli- ca auctoritate doctrinam de fide vel moribus ab universa Ecclesia tenendam definit; ideoque eiusmodi Romani Pontificis definitiones ex sese, non autem ex consensu Ecclesiae irrefor-