Circulares litterae dioecesanae anno 1872. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor
XIII.
95 verbo Dei. Causa, cur etiam unanimis consensus SS. Patrum statuatur tamquam norma interpretationis S. Scripturae inde repetenda est, quod unanimis idmodi consensus Patrum, certa et firma sententia interpretantium aliquem S. Scripturae locum in rebus fidei et morum non sit nisi consensus ipsius Ecclesiae. Nemo nescit jam in professione Fidei a Pio IV. praescripta adhibitam fuisse et adhiberi formam affirmantem: „Sacram Scripturam juxta eum sensum, quem tenuit ac tenet sancta mater Ecclesia, cuius est judicare de vero sensu et interpretatione SS. Scripturarum, admitto, nec eam unquam nisi juxta unanimem consensum Patrum accipiam et interpretabor. “ „Per se patet, verissime observat Franzelin *), Ecclesiam non dici judicem de vero sensu sive Scripturarum, sive Traditionum, quasi ipsa eis intrinsecam auctoritatem tribueret. Verbum Dei sive in Scripturis consignatum, sive Traditionibus constans-------— h abet auctoritatem ex sese, quia est verbum infinitae veritatis ; estque ideo universae Ecclesiae norma credendi: Ecclesia vero sub assistentia Spiritus Sancti solum discernit verbum Dei ab eo, quod tale non est, et genuinum eius sensum authentice interpretatur. Non ergo constituimus Ecclesiam supra verbum Dei, ut protestantes calumniantur; sed dicimus Ecclesiam dirigi verbo Dei in credendo, sicque esse sub verbo Dei; et eandem genuinum verbi sensum infallibiliter intelligere, et singulis proponere credendum, sicque esse supra privatam fallibilem intelligentiam singulorum.“ CAPUT III. DE FIDE. Quum homo a Deo tanquam Creatore et Domino suo totus dependeat, et ratio creata increatae Veritati penitus subiecta sit, plenum revelanti Deo intellectus et voluntatis obsequium fide praestare tenemur. Hanc vero fidem, quae humanae salutis initium est, Ecclesia catholica profitetur, virtutem esse supernaturalem, qua, Dei aspirante et adiuvante gratia, ab eo revelata vera esse credimus, non propter intrinsecam rerum veritatem naturali rationis lumine perspectam, sed propter auctoritatem ipsius Dei revelantis, qui nec falli nec fallere potest. Est enim fides, testante Apostolo, sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium 2). Ut nihilominus fidei nostrae obsequium rationi consentaneum esset, voluit Deus cum internis Spiritus Sancti auxiliis externa iungi revelationis suae argumenta, facta scilicet divina, atque imprimis miracula et prophetias, quae cum Dei omnipotentiam et infinitam scientiam luculenter commonstrent, divinae revelationis signa sunt certissima et omnium intelligentiae accommodata. Quare tum Moyses et Prophetae, tum ipse maxime Christus D>'minus multa et manifestissima miracula et prophetias ediderunt; et de Apostolis legimus: Illi autem profecti praedicaverunt ubique, Domino cooperante, et sermonem confirmante, sequentibus signis 3). Et rursum scriptum est: Habemus firmiorem 1 1) cit. Tractat, de divina Tradit, et Script. — 2) Hebr. 11. 1. — 3) Mare. 16. 20. 3*
