Circulares litterae dioecesanae anno 1871. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor
XXIII.
151 super textam, minutatim per frusta discerpit, — — ideo milii Cathedram Petri, et fidem apostolico ore laudatam censui consulendam. — — Apud vos solos incorrupta patrum servatur haereditas. . . Vos estis lux mundi, vos sal terrae, vos aurea vasa et argentea. . . Ego nullum primum, nisi Christum sequens, Beatitudini tuae, idest Cathedrae Petri communione consocior. Super illam Petram aedificatam Ecclesiam scio. Quicunque extra hanc domum agnum comederit, profanus est. Si quis in Noe arca non fuerit, peribit^ regnante diluvio. . . Non novi Vitalem, Meletium respuo, ignoro Paulinum. Quicunque tecum non colligit, spargit, hoc est, qui Christi non est, Antichristi est. Quamobrem obtestor Beatitudinem tuam--------ut mihi epistolis sive tacendarum, sive dicendarum h ypostaseon detur auctoritas.“ Et in sequenti ad eundem Papam in eodem objecto epistola scribit: „In tres partes scissa Ecclesia ad se rapere me festinat, — ego interim clamito, si quis Cathedrae Petri jungitur, meus est. Meletius, Vitalis, atque Paulinus tibi haerere se dicunt, possem credere, si hoc unus assereret. Nunc autem aut duo mentiuntur, aut omnes. Idcirco obtestor Beatitudinem tuam, — ut mihi litteris tuis, apud quem.in Syria debeam communicare, significes.“ Fatetur S. Hieronymus, se id unum scire, quod Ecclesia per fidem Romanae Cathedrae fundata sit, adeoque ad dignoscendum, quid in controversiis fidei sit sentiendum, consulere statuit Romanam Cathedram, sive Romanum Pontificem, cui omnino est adhaerendum ita, ut extra Ecclesiam sit, qui a fide Romanae Ecclesiae, sive Romani Pontificis recedit. Adiit itaque Damasum Papam, atque ab eo petiit, ut controversia per irrefragabilem suam auctoritatem resoluta, quid esset tenendum, declararet. Non novi Vitalem, Meletium respuo, Paulinum ignoro, scribit S. Doctor; nulli enim, quicumque ille sit, a Deo concessum est, ne in fide deficiat, praeterquam Petro, eiusque Cathedrae haeredi, quem proinde cum de dogmate res est, veluti unum fidei magistrum aguoscit. Paulinum quoque Antiochenum Patriarcham, a quo ordinatus est Presbyter, ignorat S. Hieronymus, qui nempe falli poterat, prae Damaso, Romano Pontifice, quem in definiendis fidei controversiis errare non posse scivit S. Doctor, qui iccirco mox addit: „quicumque tecum (cum Damaso) non colligit, spargit.1'Falsum itaque est, quod quidam supponunt, iccirco solum se in re tantae indaginis ad Damasum Ecclesiae Romanae Pontificem convertisse S. Hieronymum, quia ipse in Ecclesia Romana baptismum susceperat, vel quia auctoritatem illius Ecclesiae totus Occidens agnovit; nulli enim, quam S. Hieronymo magis constitit de summa Romani Pontificis non in Occidente tantum, sed in Oriente etiam auctoritate in fidei quoque negotiis definiendis; ipse enim, qui Romano Pontifici Damaso ab epistolis fuit, scribit:1) „Ante annos plurimos, quum in chartis ecclesiasticis juvarem Damasum, Romanae urbis Episcopum, et Orientis atque Occidentis synodicis consultationibus responderem.“ Quam in rem observat doctissimus Anton. M. Merenda: 2) ,,In quo tum optimum eiusdem Damasi judicium laudes, tum supremae Romanorum Pontificum in Ecclesia potestatis argumentum inde capias certissimum. Nam totum, qua patet, orbem si mente complectaris, quaenam alia tibi occurret Ecclesia, cuius perinde, ac Romanae tanta fuerit dignitas et auctoritas, ut ab ea difficilium obscurarumque tum in fide, tum in disciplina quaestionum constantia tanta, ac diuturnitate, fiducia praeterea, atque humilitate, explicatio postularetur, ac tanto sinceroque obsequio exciperetur ?“ Et quis dubitet S. Hieronymum 1 1) epist. 136. ad Ageruchianj.— 2) Prolegomena in S. Damasi Opusc. et gesta. Edit. Migne, Patrolog. I. 13.
