Circulares litterae dioecesanae anno 1869. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor

Nr. XIV.

68

Tantae cum excellentiae, tantaeque necessitatis pro Sacerdote continentiae virtus, sit, mirari sane haud sufficimus, quospiam e numero Sacerdotum reperiri, qui dum mundi et carnis amoribus sese irretitos sentiunt, ad cauteriatam conscientiam tranquillandam, seu potius ad excusandam excusationem in peccatis, varia undique anxie conquirunt argu* menta, per quae non solum coelibatus dignitatem et excellentiam negare, sed si possibile foret, nefors nocivam et injustam ejus indolem evincere queant. Futilia eorum argumenta passim produci solita in subsequis perstringimus.

Coelibatui sublimem, quae ei inest, dignitatem nonnisi tunc esse adjudicandam» dum quis e libera voluntatis determinatione, nemine jubente se ei mancipat, ultronee libenter largimur. Sed en dicunt: Sacerdotes ecclesiae catholicae coelibatum non libere amplectuntur, sed ecclesia matre eorum severe mandante, inviti tantum grave isthoc sibi sinunt imponi jugum; vis proin ac violentia ordinandis infertur. Quantum hocce suppositum a veritate abludat, non evidentius demonstrari posse arbitramur, quam nectendo seriem eorum, quae ipsum ordinandi votum praecurrunt, quamvis ea jam superius attigerimus. Decursu plurium annorum ii, qui sacris admovendi sunt ordinibus, in Seminariis Clericorum educantur; quo tempore arduorum, quae in se suscepturi sunt officiorum commonentur, serio urgentur, ut si forte humeros suos ferendo, quod sibi imposituri sunt, oneri impares esse sentiant, tempestive se subducant; et ii nonnisi in conspectum Domini consecrandi admittuntur, qui fiduciam omnem in eo collocantes, qui quandoque etiam infirma mundi eligit, ut confundat fortia, et in cnjus verbo omnia sunt possibilia, ad omnia numeris sacri officia ad amussim adimplenda firma et inconcussa praediti voluntate conspiciuntur. Quin et hos in limine jam Sacrarii constitutos, mox Deo intimius mancipandos Pontifex ordinaturus gravibus hisce iterato adhortatur verbis: „Filii dilectissimi! ad sacrum Sub- diaconatus ordinem promovendi iterum atque iterum considerare debetis attente, quod onus hodie ultro appetitis. Hactenus enim liberi estis, licetque vobis pro arbitrio ad secularia transire vota ; quodsi hunc ordinem susceperitis, amplius non licebit a proposito resilire, sed Deo, cui servire regnare est, perpetuo famulari et castitatem illo adjuvante servare-oportebit. Proinde dum tempus est cogitate.“1) Quis in hoc processu —aequus rerum arbiter—vel levissimum vis aut violentiae vestigium reperiet? Utquid ergo effeminati homines, qui ab episcopo de coelibatu ordinibus annexo praemoniti libera accesserunt voluntate, et sibi ipsis hanc legem dixerunt, ecclesiam criminantur et accusant, tamquam illa novercali affectu continentiam ab eis exigat, qui castitatem conjugio anteponeu- tes, eunuchorum illorum numero haberi ipsi voluerunt, qui neque sic nati, neque sic ab hominibus facti sunt, sed propter regnum coelorum semetipsos jugo huic subjecerunt. Coelibes ergo cum sint et sua voluntate tales effecti sint, non est quod ecclesiae coactionem aut injectam ab ea necessitatem suae perfidiae obtendant.

Auditis his quaerunt: quo jure ecclesia tantum virorum numerum, statum integrum Sacerdotum coelibatui adstringat? Sed non sic putamus esse quaerendum, sed rectius: an polleat ecclesia jure iis nonnisi virtute Domini manus imponendi, de quibus sibi penes alias eorum laudabiles dotes persuasit: eos donum continentiae consecutos fuisse, et qui coram facie Domini et Ecclesiae castitatem sponte vovent? — An postremam hanc quaestionem negative quis solvere praesumet?

1) Pontif. Rom.