Circulares litterae dioecesanae anno 1868. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor
Nr. XXIV.
114 coloris flavi adhiberi adhuc valeant loco coloris albi, atque eadem renovari liceat? Sacra eadem Congregatio ad Vaticanum hodierna die coadunata in ordinariis comitiis, referente subscripto secretario, rescribendum censuit: Juxta alias decreta negative in omnibus. Die 26. Martii 1859.“ 4. Super dubiis septem ab Episcopo Tarnoviensi propositis. „Emus D. Josephus Aloisius Pukolski episcopus Tarnovien. desiderio flagrans, ut in dioecesi sua sacrae functiones ordinate fiant servatis rubricis ac decretis et praescriptionibus sanctae romanae ecclesiae, S. R. Congregationem humillime petiit, ut super sequentibus dubiis sententiam suam elicere dignaretur. Dubium I. An in vesperis coram ssmo sacramento exposito celebrandis addenda sit commemoratio de eodem, atque omittendus versus „Fidelium animae per misericordiam Dei requiescant in pace?“ Dubium II. Utrum occasione indulgentiarum, vel simili, qua fideles magna cum frequentia ad sacram synaxim accedere solent, ne sese penes altaris cancellos turmatim obtrudant, possit iisdem, sive per ecclesiam, sive extra illam, in genua provolutis eucha- risticus panis distribui, an potius debeat tantummodo distribui penes cancellos linteo mundo contectos sive ad gradus altaris ? Dubium III. Utrum sacerdos ssmum eucharistiae sacramentum thurificaturus, postquam illud sub throno, seu baldachino collocavit, debeat stando vel flexis genibus incensum in thuribulo ponere, vel utrum ssmum sacramentum thurificare debeat in modum crucis novem vel etiam pluribus thuribuli ductibus adhibitis: an potius, praemissa profunda reverentia,, tres tantum ductus in eadem linea dirigere erga illud debeat, pro- uti fit in crucis incensatione ? Dubium IV. In nostris regionibus ab immemorabili tempore invaluit consuetudo, ut in processione, quae fit cum sanctissimo sacramento, semel ante illam et saepius, ea perdurante, eucharistica benedictio populo donetur. In solemni vero processione, quae agitur occurente festo corporis Christi invaluit insuper, ut quoties ad aliquam stationem acceditur, vel ab ea receditur, toties benedictio donetur, et in reditu ad ecclesiam celebrans intonans hymnum „Te Deum laudamus“, benedicat ad quatuor mundi partes: rursusque in ecclesia populo ab altari benedicat cantans „et benedic haereditati tuae,“ postquam ssmum sacramentum manu regens ter cecinit „Salvum fac populum tuum Domine.“ Invaluit tandem in minoiibus processionibus, ut in reditu ad altare recitetur hymnus „Rex Christe primogenite etc.“ et ad verba „Tuo nos corpore refice sacroque sanguine ablue,“ benedictio donetur, eademque iteretur post cantum stropharum „Tantum ergo sacramentum etc.“ ac „Genitori genitoque,“ a celebrante absolutum, qui hoc temporis intervallo sanctissimum sacramentum manibus tenere solet. Quaeritur ergo an haec omnia rite fiant? Dubium V. An velum, quod imponitur humeris sacerdotis ad deferendum ssmum eucharistiae sacramentum debeat esse coloris diei? Dubium VI. Ob distantiam et consuetudinem invaluit in his regionibus, ut sacrum viaticum non in pixide ad infirmos deferatur, sed in vase patenae simili, quod operculo munitur, et cui pro sancto oleo aliud vasculum adnexum est. Hoc autem vas linteo obvolutum reponi solet in bursa stolae consuta, in qua praeterea mos est rituale, bombacium, candelas
