1825-1827 Irományok 1. • Acta Comitiorum Regni Hungariae a Serenissimo ac Potentissimo Imperatore, Hungariae, et Bohemiae Rege Francisco Primo in Liberam, Regiam Civitatem Posoniensem in diem 11. Septembris Anni 1825. indictorum. / Posonii / Typis S. Ludovici Weber / 1825-1827

1825 / 1. ülés

I I i. U L áS ÍRÁSAI. Iá consolationem nniversus populus inele perceperit, quod Majestas Vestra com­munibus votis eo deferre dignata sit, ut Serenissima Imperatrix Cardina Augusta, Majestatis Vestrae Conjux Dilectissima , Sacro Regni Diademate in Reginam Hungáriáé inauguretur , et solenni ritu coronetur,— exjiost ve­ro , quae ad publicas utilitates , et In­crementum Regni Hungáriáé, Parti­­unique adnexarum constabiliendum, ipsam adeoque prosperitatem publi­cam restaurandam, conducere vide­buntur, mutuis consiliis in pertracta­tionem assumantur. Convicti enim de Benigna, eaque constauti Majestatis Vestrae propen­sione, consulendi Regni hujus com­modis, probe perspicimus, mullifa­­riis Bellorum , et turbati Europae Sta­tus adversitatibus evenisse, quod Re­media per Majestatem Vestram , pro Consolatione subjectorum Regimini suo Populorum destinata , huedem efficaciter adhiberi nequiverint, ac ideo Nobis, atque Universo Regno nihil optabilius contingere poterat, quam recurrisse iterum felix illud momentum, quo Monarchia externis periculis soluta, Majestati Vestrae in removendis publicae Felicitatis impe­dimentis, paterni Animi inclinationem sequi, fidelibus autem Statibus et O.O. desideria sua,in sinum Ejusdem filia­li cum fiducia effundere concessum est. Voluntate igitur Majestatis Vestrae congregati, ac eorum intuitu, quibus felicitatem Regni hujus firmam red­di exoptamus, in Benignis Ejusdem Assecurationibus , plenam locantes fi­duciam, dum summis ardentissimis­­que votis precamur, ut Divina Boni­tas,salutaribus Ejusdem Intentionibus, pro felicitate fidelis Populi amore ejusdem conceptis, Clementer assis­tere; Conatibus vero nostris, in ex­plendo Officio , quo Majestati Ves­trae, et Patriae obstringimur, propi­tia esse dignetur, nos una flagrantis­­simo teneri desiderio , cum intimo animi sensu profitemur, ut Augustis­simam imperatricem sacro Diademate redimitam, firmissimoque hoc foede­re nobis adslrictam, quo oevus ve­ne­ni , melly nagy vigasztalást szült lé­gyen az egész Nemzetben Felséged­nek azon Kegyelme , mellyel a’ köz óhajtásnak engedvén , arra hajolni méltóztatott, hogy Felséges Aszszo­­nyunk, Carolina Augusta, Felséged­nek Kedves élete Párja, Magyar Ország Királynéjának felkenettessen, és szokott rend szerint az Ország Szent Koronájával megkoronáztasson, annakutánna pedig a mik az Ország, és ahoz tartozó Részek’ boldogságá­nak, valamint öregbítésére, úgy ál­landóságára szolgálnak , Köz-Tanáts­­kozásba vétessenek. Megvagyunk mi Felségednek az Ország’ javára megszűnés nélkül töre­kedő Attyai hajlandóságáról gyözet­­tetve ; és azt-is által látjuk, hogy az idők’ viszontagságainak , és a Nemze­tek’ tsendességét huzamossan hábo­rító Zavaroknak kellessék tulajdoní­tani, hogy a’ Felséged’ Kormányozá­­sától függő Népek’ vigasztalására in­tézett szándékai eddig foganatosokká nem tétetthettek ; — ugyan azért a’ legkívánatossabb történetek közészá^ mijük azon idő pontnak előforduló- . sát, mellvben a’ Monarchia minden külső veszedelmektől mentté tétett­­vén, Felséged ugyan , Attyai indulat­jához képest , Népe boldogításával foglalatoskodhatik;— nekünk pedig óhajtásainkat fiúi bizodalommal Fel­séged eleibe terjeszteni alkalmatos­ság adódik. Fgvgviitt lévén már most, és azok eránt, mellyeket állandó boldogsá­gunk’ alkotására szükségeseknek tar­tunk , Felséged ajánlásaiba egész bi­­zodalmunkat helyheztettvén, midőn a’ legbuzgóbb óhajtással kívánjuk , hogy a’Mindenható, Felségednek jól­­tévÖ kegyes Szándékait, szent Ke­gyelmével elősegíteni,— nékünk pe­dig a’Felséged, és az Haza eránt tar­tozó kötelességünk teljesítésére , segedelmet nyújtani méltóztassék ; egyszersmind Szívünknek legbelsőbb érzésével jelentjük, hogy bennünk a Felséged , és Felséges Ászszonyunk’ tiszteletére eredett buzgóság , olly forró kívánságot gerjesztett ; hogy semmit inkább vigasztalásunkra nem óhajtunk, mind Felségedet, és Felsé­ges

Next

/
Thumbnails
Contents