Boros István (szerk.): A Magyar Természettudományi Múzeum évkönyve 52. (Budapest 1960)

Ujhelyi, J.: Études taxonomiques sur le groupe du Lotus corniculatus L. sensu lato

sub anthesi parum accumbentibus subpatulo-erectis, corolla (haud mediocri) speciosa et saturate lutea subinde exsiccatione virescente, vexillo subaequaliter orbiculato alas superante, alis obovatis apice rotundatis margine anteriore curvatis carinam rectan­gulum haud abrupte rostratum conspicue superantibus eamque haudpenitus obtegen­tibus, legumine recto rufo-fusco lineari-cylindrico depresso apice subacuto mucro­nato apiculato, seminibus subrotundo-ovoideis rufo-fuscis maculis nigris punctifor­mibus obsitis, foliis breviter petiolatis foliolis villosissimis pallide virescentibus obovato-oblongis plerisque acutiusculis stipulis ovato-lanceolatis petiolo valde longio­ribus, caulibus laxe villosis basi induratis gracilibus dijfusis ascendentibus parce ramosis e caudice abbreviato apice subtruncato : aetate ramosiusculo prodeuntibus radice verticali Hab. in locis siccis et asperis collium calcarearum Occitaniae inferioris et Galloprovinciae australioris Narbonne (Delort-Miahle, Timbal-Lagrave), Toulon, Le Loue (Var), ubi eum legi et unde ab amico Hauri pulchra et copiosa specimina accepi. Fl. maio. Ab affini L. corniculato L. praeter villositatem copiosissimam omnis plantae dignoscitur corollis majoribus saturatius luteis, vexillo calycem longius superante, alis haud superne truncatis, carina magis rectangula alis conspicue breviore seminibus subduplo majoribus foliis brevius petiolatis, foliolis minoribus, cauli­bus gracilioribus valde flexuosis, inflorescentia praecatiore. — Ex seminibus plantae ab amic. Delort Miahle missae in horto meo colui et observavi. La diagnose détaillée datant de plus de cent années met en évidence toutes les qualités qui prouvent que la plante est une espèce distincte. Elle est d'une taille humble, décombante, à des tiges minces et flexibles, sortant en grand nombre de la souche, elle est densément lanugineuse par quoi elle diffère nette­ment du L. corniculatus L. Frappant est sa fleur relativement grande, surtout son étandard allongé atteignant 1,5 cm. Son fruit atteint 3,5 cm en longueur et 2,5—3 mm en largeur. Les cellules de l'épidémie de la feuille sont grandes à paroi épaisse (Pl. IV. 3) et à peine ondulée. Les dents du calice zygomorphe sont larges, obtuses et longues. Cette essence magnifique de la région méditerra­néenne occidentale est distribuée au SO de la France et en Espagne. La plante de Metz provenant de Toulon a la tige plus épaisse et plus forte. Timbal-Lagrave mentionne la plante comme une variété dans sa diagnose. Localités : Argelliez (Hérault), D u v a 1 ; St. Galy (Hérault), H. L o r e t ; St. Martin de Landrcs (Hérault), M. L o r e t (ces trois spécimens se trouvent dans l'herbier du Musée Nat. d'Hist. Nat. à Paris) ; L. delorti Timb. in B i 11 o t - J o r d a n, Pugillus (France) ; Narbonne (Aude) Mai 1844, Timbal-Lagrave; L. delorti Timb.-Lagrave, Narbonne H a g u e n i n ; L. delorti Timb. Lagr. Narbonne mai 1842, Timbal-Lagrave; Narbonne Gautier, L . D o i n, Th. Argel ?, Hispánia, Serrania la Cuenca Gandoger. Les L. borbásii Ujh., L. degenii Ujh, et L. delorti Timb.- Lagr. constituent un groupe phylogénétique à part, la series borbásii Ujh. 6. Lotus rostellatus Heldr. Sectio Eulotus Ser. ex DC, ser. rostellatus Ujh. Syn. : L. stenodon Boiss. et Heldr. in herb, et in Nym. Consp.p. 183, 1878, ut synonyma, Lotus corniculatus y stenodon Boiss. et Heldr. in E. Boiss. Diagn. pl. nov. praesertim Orient. Ser. sec. N° 1856, p. p. Diagnosis in H e 1 d r e i c h Herbarium Graecum Normale no. 1532. Lotus rostellatus Heldr. nova species. — Species a L. corniculato L. et affinibus statura erecta, glabritie glaucescenti, caulibus tenuibus, floribus magnis pulchre flavis, calycis tubo brevissimo, laciniis e basi vix latiori linearibus vexillo obovato

Next

/
Thumbnails
Contents