Palla Ákos szerk.: Az Országos Orvostörténeti Könyvtár közleményei 17. (Budapest, 1960)

Dr. Regöly-Mérei Gyula: Felix Boenheim 1890-1960

Felix Boenheim 1890-1960 Tunc est vale dicendum, siquis discedit. Mors autem non signi ficat semper discessum ultimum: vita enim hominis creandique facultas conficitur ab illa. Includitur vox, situ adeduntur manus, cerebram non amplius producit sententias. At permanent rerum documenta, quibus reercabitur inhumatus. Gurges temporum dévorât hominem et dilapsus, post funcra, in nihil praeesentiale transit. Sed tantum id evanescit, quod morti cadueum est, scilicet monumenta serius-ocius dilapsura, quae illa eademque lege peribunt, ac cui olim nexa fuerint. Vir autem creandi potis est. Huius rei conscientia ducit eum in natura cognoscenda ac in scientia proereanda proferendaque. Ratio articulatim sermocinandi et scribendi et cogitandi aptum fecerunt eum, ut portenta naturae aperiret. Hac lege condita est ab homine scientia. História scientiae - speeifice artis medendi nihil aliud est, ac relatio de illo certamine assiduo saepeque erroribus variegato, quod homo pro natura cognoscenda perspiciendaque decertavit. Ars medendi ad physica pertinet, itaque medicus - quacunque parte illorum agat - simul etiam cognitor est históriáé artis suae, sine qua synthesis artis medendi, hodie iam mukös in ramos diffusae, manca mutilaque foret. Quare história artis medendi tunc tantum officium suum explere poterit, si cum praxi medica actuaria artissime collaboraverit. Meminimus Felicis Boenheim. Haec prineipia regebant vitam ei us. Ordinarius intestinorum immersit se históriáé artis medendi historiaque medica invenit in es medicum pro patientibus arden-