Evangélikus főgymnasium, Nyíregyháza, 1901

22

Infremit, ac commota manu domini jubentis Ore silet; gemitumque premit, seseque coercet:

Haud aliter Rutuli suppressa voce quierunt.

Tunc sic illacrimans rex alto corde Latinus Verba dabat: Quantos humana negotia motus Alternasque vices miscent! Quo turbine fertur Vita hominum? 0 fragilis damnosa superbia sceptri!

0 furor, o nimium dominandi innata cupido Mortales quo caeca vehis ? Quo gloria tantis Inflatos transfers animis quaesita periclis?

Quot, tecum insidias, quot mortes, quanta malorum Magnorum tormenta geris; quot tela, quot enses?

Ante oculos, — si cernis, — habes heu! dulce venenum, Et mundi loetalis honos! Heu tristia regni Munera, quae haud parvo constent, et grandia rerum Pondera, quae nunquam placidam promittere pacem,

Nec requiem conferre queant! Heu sortis acerbae Et miserae regali decus magnoque timori Suppositos regum casus, pacique negatos.

Quid, Turne, ingenti Ausonia movisse tumultum,

Et dura Aeneadas turbasse in bella coactos Quid juvat ? Et violasse sacrae promissa quietis Pignora? Quae tibi tanta animo impatientia venit?

Ut Martem cum gente deum, jussuque tonantis Huc vecta gereres, et nostris pellere tectis Ultro instans velles; nataeque abrumpere foedus Pollicitae genere Aeneae? et me bella negantem Dura movere manu. Quae tanta insania mentem Implicuit? Quotiens te in saevi Martis euntem Agmina, sublimemque in equo et radiantibus armis Tentavi revocare, et iter suspendere coeptum Corripui, et pavitans cedentem in limine, frustra!

Inde ego quanta tuli, testantur moenia tectis Semirutis, magnique albentes ossibus agri,

Et Latium toto vacuatum robore, et ingens Exitium, fluviisque humana caede rubentes,

Et longi trepidique metus, durique labores Quos totiens senior per tanta pericula coepi!

At nunc Turne jaces! Ubi nam generosa juventae Gloria et excellens animus? Quo splendidus altae Frontis honos? Quonam illa decens it frontis imago?

Heu quantas Dauno lacrimas acresque dolores Turne dabis! Quanto circumfluet Ardea fletu!