Szilágyi Sándor szerk.: Erdélyi Országgyűlési Emlékek 12. 1658-1661 (Budapest, 1887)

26. fejezet: 1657-1660 - Törvények és okiratok

Kicííl: Illustri -ac magnifico, et generosis Ladislao Redei de Kis Rede, coiniti perpetuo comitatus Maramarusiensis ; magistro Georgio Lazar de Gyalakuta prothonotario, et consiliariis nostris; Francisco Farkas de Bijgöz ; Martino Boldai de Varad et Joanni litterato Bistriciensi. Fidelibus syncere nobis dilectis. (Eredetije a gr. Lázár család medgyesfa'vi levéltárában.) I) 1659. márcz. 26. A rendek nyilatkozata. Nos trium nationimi regni Transylvaniae status, quos deus omnipotens ex libera suorum judiciorum dispensatione imperio gloriosorum ac foelicis memoriae regum nostrorum exemptos exterae gentis jugo subjecit, totis peroptassemus animis, ne hac occasione undique infoelici querelas nostras ex penetralibus moestissimi nostri affectus prognatas ob oculos gentis nostrae charissimae proponere cogeremur. Verum enimvero 11011 ignorantes (quamvis ita deo optimo placente, ne eandem cum charissima nostra gente, inclyta nimirum Hungarica, coronam agnoscendi facultas nobis iam sit) eandem nos nationem, neque minimam imperii sanguinisque lmngarici portionéin esse, providentes insuper praeliminare nostrum periculum in ruinam totius gentis Hungaricae progressurum, bis aliisque instigati rationibus praetermittere neutiquam potuimus vel debuimus, quin liac nostra protestatione universam gentem Pannonicam ad agnoscendam nostri iunocentiam praevertendumque toti nationi proxime iniminens periculum, expergefaceremus. Certo equidem nobis constat liabuisse nos ejusmodi accusatores, qui omnibus persvadere sint conati, qualiscunque nos annis abliinc aliquot subsecuta est calamitas, non alia ejusdem praeterquin ingenium proprium quiescere nescium, discordiaque, aeterna origo, causaque extiterit. Nos tamen id coram sanctissima dei omnia providentis facie, bona freti conscientia pernegare audemus, qui nunquam, vel contra fratres nostros Hungaros, vel etiam Polonos armati processissemus, nisi quasi obtorto collo inviti fuissemus tracti, imo ne nunc quidem ulla alia indignationis in nos veliementissimae portae Otthomanicae ratio produci potest, nisi quod mandatis suis contra priorem nostrum principem ad lubitum ipsius obsequi detrectavimus. Imputandus itaque illi, minime vero nobis, periculosus liic rerum status, qui praepotentem gentem Turcicam suis in adversus vicinos suos Christianos motis armis, temere provocavit. Cui quamvis