Nagy Imre: Sopron vármegye története. Oklevéltár első kötet 1156-1411 (Sopron, 1889)

presenciam eleganti prece nobis intimavit, quod páter suus pie memorie Dominicus banus, ob salutis anime sue posterorumque suorum remedium, et ut crucem, quam susceperat, et viam, quam ad sepulchrum domini pergere debuerat, redimeret, monasterium ordinis Cisterciensis in honore beaté virginis Marie propriis sumptibus et expensis, prediis aliisque necessariis reditibus, ad dei servicium decenter sufficientibus per licenciám domini Innocencii pape ac consensum patris nostri regis Bele construere decrevisset; postulans a nobis attendus, quatenus ea, que páter suus iam olim obtulerat, et ipse cum uxore matreque sua de prediis suis propriis postea donacione sua libéra predicto monasterio disponeret, auctoritatis nostre munimine confirmari faceremus. Nos igitur peticionibus suis saluberrimis favore debito annuentes, omnia, que pie ac dévote Ín eleemosynam ecclesie sue tam ipse, quam páter suus contulit, privilegio nostro perpétua stabilitate fecimus roborari. Hec autem sunt nomma prediorum, que contulerat: Altus mons, in quo situm est ipsum monasterium, Mainhart et Laztay, que pariter sibi coniacencia, metas ab antiquis temporibus habitas, sicut Florentinus comes a comité Dionisio, ipseque Dominicus banus a Florentino emerat, sine aliqua disceptacionis vei contradiccionis molestia, nominative singulis in locis per circuitum continentes: prima igitur ipsorum meta incipit ab ortu solis super aquam Rebce, iuxta terram Sydan, inde vádit in montem, ad metam, que iacet in Hurduc, deinde montem ipsum ascendit ad metam, que est iuxta viam tendentem in Sydan, abhinc pergit ad metam, que iacet iuxta viam pergentem in Gathal, postea redit per eandem viam ad duas metas, ubi conveniunt termini de Sydan et Gathal, et abhinc redit ad viam, currens per plures metas, festinat ad très metas, a tribus autem métis vertit se ad meridiem, et inde per antiquam viam inter duas malos ad locum, qui vocatur rakathia, postea descendit ad salices in valle pluviali, deinde recto tramite currit in fluvium Gyngus versus molendinum Martini, ipsumque fluvium ascendens usque ad locum, ubi rivulus Lybnic cadit in ipsum, deinde ipsum rivulum semper ascendendo, longa via tendit ad caput