Veres Miklós: A tárnoki hatóság és tárnoki szék : 1526–1849 (Magyar Országos Levéltár kiadványai, III. Hatóság- és hivataltörténet 2. Budapest, 1968)

Függelék

commoda, atque servitia habiliores reddi valeant; cum igitur id ob, tum etiam ad demissam suprafatorum civium et incolarum, nec non totius communitatis memorati oppidi Döbröczen medio concivium pariter suorum fidelium utpote nostrorum prudentum ac circumspectorum Stephani Dobosy, Joannis Posalaky jurati notarii et Georgii Comáromy supplication em nostrae propterea factam Majestati, idem oppidum nostrum privilegiatum Dőbrőczen superioribus non ita dudum evolutis temporibus divino auxiliante numine vietricibus armis nostris per concursum eiusdem etiam oppidi non mediocriter promotis, e faucibus, jugoque Turcico ereptum et pristinae libertati assertum, in liberam regiamque civitatem de plenitudine potestatis et authoritatis nostrae caesareae atque regiae creandum, praeficiendum, ac in reliquarum nostrarum liberarum regiarumque eiusdem regni nostri Hungáriáé civitatum, perpetuique peculii nostri numerum coetumque et ordinem eooptandum, recipiendum, ac adscribendum et non amplius oppidum, sed liberam regiamque civitatem nostram Dőbrőczőniensem nominandam et intitulandam, ac ut singillatis literis regalibus deinceps ad diaetas Regni invitetur, annuendum benigne duximus, decernentes et per expressum benigne statuentes, ut iuxta decretationem nostram medio Camerae Nostrae Aulicae sub dato Viennae die ll

a mensis Április in anno modo currenti 1693. ad Cancellariam Nostram itidem Aulicam iterato factam haec eadem civitas nostra libera, ac regia Dfíbrőezen

iensis, ipsiusque cives et inhabitatores a modo imposterum futuris perpetuisque semper temporibus in praedictas alias regias liberasque civitates nostras asserta et computata, absoluta et omnimoda juris dominii terrestris, prout et vinearum allodialium et hortensium, nonae, juris montani, causarum item ad tavernicorum nostrorum regalium magistrum appellationis, nec non juris gladii et procuratoriarum literarum sub proprio ipsorum civium sigillo expediendarum usu ac facultate praerogativaque et authoritate per nos in eosdem cives, et eorum posteros translata et derivata, imo et immunitate pensionis quarumcunque tricesimarum et teloniorum, antiquisque eorum consuetudinibus et privilegiis per sacratissimum olim principem, ac dominum Rudolphum Secundum Romanorum Imperatorem, ac Germaniae, Hungáriáé, Bohemiaeque regem, praedecessorem videlicet nostrum gloriosae remin

iscentiae auctis et roboratis, non secus per nos etiam ita pridem confirmatis (quas et quae, ac si praesentibus inserta essent, identidem confirmamus et ratificamus) omnibusque aliis juribus, exemptionibus, immunitatibus et libertatibus, immunitatumque, ac libertatum praerogativis, legibus et consuetudinibus, quibus et aliae huius regni nostri Hungáriáé liberae regiaeque civitates nostrae antehac usae sunt, utunturque et gaudent, intra et extra judicia, tam in sede et judiciis diaetaque universali, quam alias ubicunque uti, frui et gaudere possint, ac valeant. Eo etiam per expressum declarato, ut siquidem praenotata civitas nostra Dőbrőczen in loco declivi depressoque et lutoso esset situata, ac ob id intra per plateas ubique, foris vero plurimis in loeis aggeres et ponticulos exstruere, sic que vias difficillimis sumptibus et magnis laboribus indesinenter reparare ac conservare ipsi cives, atque incolae necessitarentur, ob idque certum telonium in refusionem duntaxat attactorum sumptuum exigendi facultas a principibus Transylvaniae iisdem indulta fuissent, in usu modo dicti telonii et quidem tali modalitate, quatenus de uno quoque eurru vacuo medium grossum, de onerato integrum, de pecoribus autem ad vendendum pulsis maioribus unum grossum, minoribus medium, de aliis porro venalibus rebus eorsum inductis iuxta commune vectigal in aliis civitatibus observari solitum, proportionaliter exigant, imperturbate relinquantur; non absimiliter macella publica et hospitia, seu diversoria intus, aut foris in territorio ipsorum erigendi, omnemque fructum ex eiusmodi diversoriis promanantem in publicarum necessitatum idoneum sublevamen eonvertendi facultas penes solum magistratum et communitatem permaneat, neminique invitis civibus sub quaecunque titulo, aut praetextu similia diversoria intus, aut foris erigendi, tantominus contra sensum antiquorum ipsorum civium et incolarum Dőbrőczeniensium privilegiorum per nos modo praevio benigne confirmatorum cuiuscunque generis educilla sive in diversoriis, sive alibi exercere, aut in praeiudicium societatis lanionum loci, macella pro carne vendenda tenere licitum est. Quo vero perpetuum libertationis huius, gratiaeque nostrae caesareae atque regiae erga hanc civitatem nostram et illius cives ac inhabitatores benigne elargitae extet testimonium, antiqua etiam, quibus hactenus usi fuerant, armorum insignia non solum clementer approbavimus, roboravimus et ratificavimus, verum etiam intégra virentis palmae arbore auximus et exornavimus, inque hunc, qui sequitur mo-