Szentpétery Imre: Az Árpádházi királyok okleveleinek kritikai jegyzéke II. kötet 4. füzet 1290–1301 (Magyar Országos Levéltár kiadványai, II. Forráskiadványok 13. Budapest, 1987)

existentes, que in se salices arbores continent pro métis et signis positas, currit usque ad aliam partém ipsius prati, ubi circa terram arabilem sunt due mete, de quibus iterum reflectitur se parumper ad orientem et vádit ad duas metas, a quibus reflectit se iterum versus septemtrionem et venit usque ad publicam viam totius provincie, quam transiendo circa ipsam sunt due mete, de quibus adhuc progreditur usque ad venas fluvii Wag sive alio nomine Thuplicha dictam, iuxta quam sunt due mete sub una salicis arbore antiqua, quam ibi pertransiit et currit per nemus satis magnum per quatuor arbores pomi, videlicet de una arbore recte ad aliam et de alia recte ad tertiam et de tertio(!) recto modo ad quartam, quasi cum vera linea protrahendo versus septemtrionem currit et pervenit ad alias très arbores pomi, que ad invicem prope existunt iuxta fluvium Wag, sub quibus sunt due mete et abhinc pusillum cadit in ipsum fluvium Wag, per quem ascendit superius usque ad magnum pontem, de quo ponte adhuc ascendit et pervenit ad primum locum et ibi terminatur. Iterum mete particule terre ad ipsam villám pertinentis isto modo distinguntur: Prima meta incipit a parte orientali super fluvio Polugea, circa quem sub una arbore egurfa sunt due mete, dehinc progreditur in vera linea versus occidentem iuxta quoddam magnum saar et pervenit ad aliam arborem keures, sub qua sunt due mete, de qua tendit usque ad arborem pomi, sub qua sunt similiter due mete, que est iuxta fossatum antiquum extractum de fluvio Polugea et ibi intrat in ipsum, per quod tendit superius versus meridiem et pertransiendo unum pótok, quod cadit in ipsum fossatum parumper in dimidietate eiusdem fossati, cum plene et perfecte considerari non possit propter silvam, exiit de eodem fossato sub arboribus duabus circa ipsum existentibus, una que est feneufa, alia que est zylfa, super quibus posite sunt cruces et deinde vádit versus occidentem et pervenit ad unum Nadassaar, iuxta quod saar super duabus arboribus feneufa sunt posite cruces; dehinc currit ad eandem partém et pervenit ad unam arborem zylfa, super qua est crux, que stat in medio unius terrée mete; abhinc tendit et iungitur cuidam pótok, quod tempore estivali in se parum habét de aqua, circa quod reflectit se ad meridiem et ascendit usque ad arborem jawrfa, super qua est crux posita et deinde tendit versus partes montium in quadam vallicula alio modo Ay dicta et pervenit ad arborem feneufa, super qua est crux, de qua ascendit adhuc superius et iungit arborem bykfa, super qua est crux, dehinc per verarri et iustam medietatem ipsius Ay ascendit usque ad caput eiusdem, de quo ascendit adhuc super montem cavernosum sive antrosum, qui habét scissuras magnas et altas mirabiles, intrinsecus in se continet fontes, de quo monte sive lapide ascendit per diversos montes et descendit postmodum in caput fluvii Polgea et intrando in ipsam aquam descendit per ipsum usque in primum locum et ibi terminatur. Nos itaque considérantes et intuentes servitia et meritoria obsequia eiusdem magistri Andrée, que nobis tam in diversis causis et expeditionibus regni nostri, quam etiam in aula nostra continue stando fideliter exhibuit et impendit, cum quibus et in quibus coram oculis nostre maiestatis multipliciter condigne et laudabiliter meruit complaceri, que per singula longum esset enarrare, licet ob respectu servitiorum suorum modicum esse videatur, que facere eidem intendimus. Nichilominus tamen in recompensationem aliqualem servitiorum eiusdem eandem villám Polugea cum omnibus utilitatibus et pertinentiis suis sub premissis métis et terminis ac limitationibus dedimus, donavimus, reliquimus et contulimus eidem magistro Andrée et per eum suis heredibus heredumque suorum successoribus iure perpetuo, pacifiée et irrevocabiliter possidendam, habendam, pariter et tenendam. In cuius rei memóriám perpetuamque firmitatem présentes concessimus litteras dupplicis sigilli nostri munimine roboratas. Dátum per manus discreti viri magistri Ladislai prepositi Tytuliensis, aule nostre vicecancellarii dilecti et fidelis nostri anno Domini millesimo CC° nonagesimo nono, regni autem nostri anno decimo. Az oklevél keltét az esztergomi káptalan átírt oklevelének kelte határozza meg. 4284.