Dugonics András: Argonauticorum sive de vellere avreo : Libri XXIV. / Andreae Dugonicii. - Posonii et Cassoviae : Apud Ionnem Michaelem landerer, typographum et bibliopolam, 1778 (L.sz. Cs.Gy.831)
LIBER XIV. 417 euin animi fenfuro habuerit, fiue, ne in tanto omnium periculo folus reperiri poffet, qui, ceteris timoré perculiis, nihil metuere videretur. Igitur veftibus indutum, cum incedere nequiret , in ledo deportarunt ad concilium. Publice loqui iuifus nihil repofuit, quia aut timuit, aut exaudiri poffe defperauit. Accedere ad eum Sacerdos permiûus cum aures ori admouiffet, et breuiter ex eo, quis effet, et cui bono in Colchidem adueniffet, ftupens, atque attonitus didiciifet, tum vero frontem ridicule terere, pede terram pulfare, fudare deinde, et linqui auimo. Multi referebant: Eum aerumnoli mifericordia captum haec ideo agere, quod, ut memorauit, Deos vindices formidaret; alii, quos inter Eutelus ita cogitabant: Utrumque vaferrimam effe, et nunc de modis, quibus effugerent , quaerere. At Bromius ubi via voci laxata ita de captiuo retulit: Difficile admodum eft, Rex Aeaeta, de hoc infelici homine aliquid pro comperto dicere. Sit enim ita, nouerim eum antea, immo et familiarem habuerim, nunc, cura eum in hac iniferabili forte videam, non poffum agnofcere. Sed fi rem praeteritorum recordatione adfequor , ita exiftimo ; eum hune hominem elfe , qui olim pro foribus Delubri coniidere, et poftremus e templo difeedere folebat. Frequenter ego eum, dum fores occluderem, allocutus fura beneuole, et difeedenti bene precatus Mendicorum fortem animo reputabara ita exiftimans:
