Wenzel Gusztáv: Árpádkori új okmánytár. Codex diplomaticus Arpadianus continuatus. I. 1001-1235. (Pest, 1860.)

sine conscientia sui senioris ante Regem vei inaiores natu et dignitate duxerit, ut soluto seruitutis iugo leuitatem libertatis sibi acquirat, sciat se, si diues est, quinquaginta iuueneos redditurum, ex quibus quadraginta debentur Regi, X uero seniori serui. Si uero pauper et tennis, XII invencos, ex quibus X Regi, duo seniori serui. XXII. De his qui liberos in ser uit ütem red i g u n t. QVONIAM igitur diguum Deo est et hominibus optimum, unumquemque sue industria libertatis vite cursum ducere, secundum Regale deeretum statútum est, vt nemo comitum vei militum postbac liberam personam seruituti subdere audeat. Quod si elationis audacia sue stimulatus presumpserit, sciat se totidem ex proprio compositurum. Que uero compositio inter Regem et, comites dividatur ut cetera. Item de eodem. SED si quis aetenus in seruitute retentus, pro libertate sui tuenda iudicium legale facicns securus exstiterit, tantummodo libertate fruatur, et ille a quo in seruitute tenebatur, nichil reddat. XXIII. De his qui alterius milites sibi tollunt. VOLUMUS, ut unusquisque senior suum habeat militem, nec aliquis altér illum suadeat antiquum deserere seniorem et ad se uenire, inde enim litigium habét inicium XXIV. De bis qui bospites alterius sibi tollún t. SI QUIS hospitem cum benevolentia accipit et nutrimentum sibi honeste inpendit, quamdiu secundum propositum nutritur, non deserat suum nutritorem, nec ad aliquem alium suam deferat hospitalitem (így). XXV. De (his) qui flagellantur querentes. SI CVIVS miles aut seruus ad alium fugerit, et is cuius miles vei servus fuga lapsus est, suum miserit legatum ad reducendos eos, et is legátus ibidem a quoquam percussus et flagellatus extiterit, decernimus nostrorum Primatum conuentu, ut ille idem percussor X soluat iuueneos XXVI De viduis et orphanis VOLVMVS quidem, ut et uiduae et orphani sint nostre legis participes, tali tenore, ut si qua uidua cum filiis filiabusque remanserit, atque nutrire eos^ et remanere cumillis quamdiu uixerit, promiserit, habeat potestatem a nobis sibi concessam hoc faciendi, et a nemine iterum cogatur in coniugium. Si uero mutató uoto