Carolus Wagner: Analecta Scepusii sacrii et profani. Pars III. (Viennae, 1778.)

Provincias inviferet, honorarius Ephoebus confedatus eft. Bello Huffitico, quod in Bohemia, Moraviaque geftum fűit, luculenta dedit virtutis fpecimina, qua in oppugnatione, everüoneque Caftri Devizka, ac prcelio Oftrovienfi potiífunum inclaruit. Scepuíium gubernare, ac contra Polonos tueri juífus, quid adverfus Schaffranyeczium eorum Ducein egerit, alias (a) docuimus. Sigismundo, Albertoque Regibus trifti funere elatis, Wladislao Polono primum adha;fit; verum non multo poft ad partes Elifabetha; Regina traníiit, eique fe, atque Caftrum Pofonienfe, quod cum Fratre Georgio curabat, dedidit: neque diu por ftea fuperftes fűit, relido virtutum, & facultatum hsrede Fiüo Sebaftiano, qui fub Mathia I. Rege ampliffimos honores pr<eclare geffit. NICOLAUS IV. DE PEREN. Anno Chrifti 1440 - 1442. Wladislaus Polonise Rex, cum ad Hungarias foliuin vocatus, Késmarkini aliquamdiu reftitiífet, ab Nicolao loci Hero pro dignitate exceptus eft: cui ut gratiam referret, eum non foluin in Urbis Príefedura confirmavit, fed toti etiam Comitatui Scepuiieníi prad'ecit; ne tamen eo honore diutius frueretur, Joannes Giskra, qui partes Elifabetha; pertinaciiíime tuendas fufceperat, fecit; is enim priinum Késmarkinum, tusn Arcem Richnoviam, quarum utraque Nicolao parebat, intercepit. Reliquum erat Caftrum Scepuíienfe, quo fe, luosque tutari potuidet Nicolaus; fed & hoc demum fraude, in manus Bohemorum venit. Itaque cum nuspiain tuto confiftere liceret, neque quidquain opis, aut fpei, feu ab Wladislao, íéu ab Hungaris affulgeret, Provincia excedere, eamque furori Bohemorum permittere coadus eft. Utiliorem bello Turcico navavit operáin; fed, ut variat fortuna, clade Varneníi inter cadentium Hungaris Proceruin cadavera nobilem animain pofuit Anno a partu Virginis 1444. NICOLAUS V. BERCHAL DE DOBRA. Anno Chrifti 1448 - 1462. Hunc Fafti Késmarkienfes Martinum, Dlugoífus Joannem vocat* Erat unus ex iis Bohemis, quos Giskra in Hungáriám fuperiorem , ut eam (a) Atialeft. Scepus. Pavte I. pag. 141. E e