Kalocsai Főegyházmegyei Körlevelek, 1912

Index

— 88 Nr. 4279. De auctore, de tempore compositionis et de historica veritate evangeliorum secundum Marcum et secundum Lucám. gl. me. Pii VII. in supranunciata epistola ad Archi-Episcopum Moguntinum) in Ecclesiae utilitatem et commune bonum vergi posse dignoscatur, si hujusmodi nuptiae quantumlibet vetitae et illicitae coram Catholico Parocho potius quam coram ministro haeretico, ad quem partes facile confugerent, celebrentur; tunc Parochus Catholicus aliusve Sacerdos ejus vice fungens poterit iisdem nuptiis materiali tantum praesentia, excluso quovis ecclesiastico ritu, adesse, perinde acsi partes unice ageret meri testis, ut ajunt qualificati seu auctorisabilis: ita scilicet, ut utriusqe conjugis audito consensu, deinceps pro suo officio actum valide gestum in matrimoniorum librum reterre queat. His tamen in circumstantiis uti idem Decessor noster apposite commendabat, haud impari, imo majori etiam conatu et studio per episcopos ac parochos elaborandum est, ut a Catholica parte perversionis pertculum, quoad fieri poterit, amoveatur, ut prolis utriusque sexus educationi in Religione Catholica, quo meliori modo fas erit, cautum sit, atque ut Conjux Catholicae fidei adhaerens serio admoneatur de obligatione, qua tenetur, curandi pro viribus Acatholici Conjugis ccnversionem quod ad veniam patratorum criminum íacilius a Deo obtinendam erit opportunissimum. ..." Coloczae, die 9. Augusti 1912. JE*ropositis sequentibus dubiis Pontificia Commissio „De Re Biblica

u ita respondendum decrevit : I. Utrum luculentum traditionis suffragium inde ab Ecclesiae primordiis mire consentiens ac multiplici argumento firmatum, nimirum disertis sanctorum Patrum et scriptorum ecclesiasticorum testimoniis, citationibus et allusionibus in eorumdem scriptis occurrentibus, veterum haereticorum usu, versionibus librorum Novi Testamenti, codicibus manuscriptis antiquissimis et pene universis, atque etiam internis rationibus ex ipso sacrorum librorum textu desumptis, certo affirmare cogat Marcum, Petri discipulum et interpretem, Lucám vero medicum, Pauli adjutorem et comitem, revera Evangeliorum quae ipsis respective attribuuntur esse auctores? R. Affirmative. II. Utrum rationes, quibus nonnulli critici demonstrare nituntur postremos duodecim versus Evangelii Marci (Marc., XVI, 9-20) non esse ab ipso Marco conscriptos sed ab aliena manu appositos, tales sint quae jus tribuant affirmandi eos non esse ut inspiratos et canonicos recipiendos; vei saltem demonstrent versuum eorumdem Marcum non esse auctorem? R. Negatíve ad utramque partém. III. Utrum pariter dubitare liceat de inspiratione et canonicitate narrationum Lucae de infantia Christi (Luc., I—II), aut de apparitione Angeli Jesum confortantis et de sudore sanguineo (Luc., XXII. 43—44); vei solidis saltem rationibus ostendi possit — quod piacúit antiquis haereticis et quibusdam etiam recentioribus criticis arridet — easdem narrationes ad genuinum Lucae Evangélium non pertinere? R. Negatíve ad utramque partém. IV. Utrum rarissima illa et prorsus singularia documenta in quibus Canticum Magnificat non beatae Virgini Mariae, sed Elisabeth tribuitur, ullo modo praevalere possint ac debeant contra testimonium concors omnium fere codicum tum graeci textus originális tum versionum, necnon contra interpretationem quam pláne exigunt non minus contextus quam ipsius Virginis animus et constans Ecclesiae traditio? R. Negatíve. V. Utrum, quoad ordinem chronologicum Evangeliorum, ab ea sententia recedere fas sit, quae, antiquissimo aeque ac constanti traditionis testimonio roborata, post Matthaeum, qui omnium primus Evangélium