Kalocsai Főegyházmegyei Körlevelek, 1911

Index

— 61 — saltem animarum curam suscipiamus, si decem non possimus, nec quinque despiciamus, si quinque vires nostras excedant, unum ne contemnamus. Ne spernamusmodica, ut assequamur magna. Ipse divinus Salvator unicam oviculam nos quaerere jussit. Planta, riga, fer curam et si tuas explevisti partes, incrementum dabit Deus „et reddet justis mercedem laborum suorum.'-') Nolim tamen VV. FF. ut de zelo animarum loquentem praepostere me intelligatis. Certum quidem est, non sufficere sacerdoti, si de propria solummodo glorietur perfectione, cum multorum etiam resurrectio debeat esse in Israel : sed vicissim pessime ageret sacerdos, si propriae salutis oblitus totum in externae actionis semet conjiceret fluctum. Sane deficiente cera minimé ad lucem spargendam valeret lucerna, nec puteus aquae nobis praebebit haustum, cujus fontes obturati fuerint et nec nubes sine aqua salutarem dabit pluviam. Sanctissimus Dominus Noster Pius PP. X. occasione exacti a se in sacerdotio quinquagesimi anni enixe adhortatur clerum totius orbis, ne propter speciosum externi laboris titulum internae perfectionis, virtutumque, ut aj unt passivarum curam penitus negligat.

2) Nec enim inanimata in manu Dei sumus instrumenta, sed „ministri" salutis humanae, ministri qui etsi externo Domini imperio reguntur, tamen internam quoque ad laborem sibi propositum aptitudinem magis in dies acquirere debent; nec laboris nostri ea est ratio, ut solo verbi ministerio perficiatur, cum maximo potius exempli nostri temperetur influxu. Ipsa sacerdotii dignitas munerumque ejusdem sublimitas, internam personae munere hoc vestitae requirit sanctitatem. Sacerdos — ut Patres Concilii Colocensis loquuntur — dum missae sacrificium offert atque suis precibus deprecatur, Dominum, inter Deum et homines mediatorem agit: sacerdos tanto cum ») Sap. 10, 17. a) Haerent animo 1908. effectu solvit et ligát peccatorum vincula, ut quod in terris solverit vei ligaverit, id solutum aut ligatum sit in coelis. Jamvero quomodo his muneribus digne íructuoseque fungi .possit, nisi ut lile, cujus vices sustinet, sanctus sit, innocens, impollutus, segregatus a peccatoribus ? Sublimis haec sacerdotalis muneris destinatio a ratione temporum, quae vivimus, május adhuc pondus consequitur. Dum enim — ut iidem Patres admonent — hodie perversa quidquid sentiendi et agendi libidó sub praetextu progredientis culturae omni veritati et auctoritati bellum indicit : multiplicibus illis quibus aetas haec ob suam magnam a fide defectionem a Deo vexatur malis, nemo nisi sacerdotium medebitur, quod altiore auctoritate et virtute ideo a Domino istructum est, ut reipsa sit lux mundi et sal terrae. Requirit itaque praesens vei maximé aetas sacerdotes, qui posthabita proprii commodi ratione temporalisque vitae prosperitate omnes suas facultates et vires, immo et vitám, si Deo piacet, pro salute fidelium ultro otferant, qui pro causa Dei inconcusso et alacri animo pugnent, qui seposito omni respectu humano Deo magis, quam hominibus piacere cupiant, qui pietatis et constantiae merito fulgeant, scientiae et morum gravitate emineant, qui obedientiam praecipuae instar virtutis habeant et contisi Deo ab amore unius sanctae catholicae apostolicae Romanae Ecclesiae nec in hora tentationis recedant, imo eidem etiam vilipensae et afflictae firmiter adhaereant. Quod itaque criterium est veri catholici hominis, hoc imprimis omnium sacerdotum esse debet: sentire cum Romano Pontifice, sentire cum Ecclesia catholica et quod intus sentitur, illud externe quoque congruenti vita manifestare et comprobare. Cum ,,operari sequatur esse" externae zeli sacerdotalis activitati internae animi compositionis sigillum semper apparet impressum, „Non enim — ut cum Summo