Kalocsai Főegyházmegyei Körlevelek, 1906

Index

— 69 — Nr. 1312. De alumnis ab uno Seminario dimissis in alterum non recipiendis. quoque Seminario bibliotheca, ubi volumina id genus alumnis in promptu sint. Haec volumus et jubemus, contrariis quibusvis non obstantibus. Dátum Romae apud S. Petrum sub annulo Piscatoris die XXVII. Mártii anno MDCCCCVI, Pontificatus Nostri tertio. A. CARD. MACCHI. Coloczae, die 15-a Április 1906. DE SEMINARIORUM ALUMNIS. DECRETUM. Vetuit S. Tridentina Synodus ad sacros ordines ascendere, vei ordines jam susceptos exercere eos omnes qui a suo Episcopo fuerint etiam extrajudicialiter pohibiti. Ita namque in cap. 1, Sess. 24, de reform. statuitur: „Cum honestius ac tutius sit subjecto debitam Praepositis obedientiam impendendo in inferiori ministerio deservire, quam cum Praepositorum scandalo graduum altiorum appetere dignitatem; ei qui ascensus ad sacros ordines a suo Praelato ex quacumque causa etiam ob occultum crimen quomodolibet, etiam extrajudicialiter fuerit interdictus, aut qui a suis ordinibus seu gradibus vei dignitatibus ecclesiasticis fuerit suspensus, nulla contra ipsius Praelati voluntatem concessa licentia de se promoveri faciendo, aut ad priores ordines, gradus et dignitates sive honores, restitutio suffragetur." Cum vero generális haec lex Seminariorum quoque alumnos comprehendat, si quis eorum, sive clericus sive clericatui adhuc non initiatus, e pio loco dimittatur eo quod certa vocationis signa non praebeat, aut qualitatibus ad ecclesiasticum statum requisitis non videatur instructus, hic certe deberet, juxta grave S. Concilii monitum, sui Pastoris judicio subesse et acquiescere. At contra saepe contingit ut e Seminario dimissi, eorum qui praesunt judicium parvipendentes et in sua potius opinione conhsi, ad sacerdotium nihilominus ascendere studeant. Quaeritant itaque aliud Seminarium, in quod recipiantur, ubi' studiorum cursum expleant, ac denique aliquo exhibito plus minusve sincero ac legitimo domicilii aut incardinationis titulo, ordinationem assequuntur. Sanctuarium autem ingressi haud recta via, quam saepissime fit ut Ecclesiae utilitati minimé sint. Passim vero utrumque Ordinarium, et originis et ordinationis, diu fastidioseque vexant ut sibi liceat ad natale solum regredi, ibique consistere, dioecesi in qua et pro qua ordinati sunt derelicta, et alia optata, pro cujus necessitate aut utilitate minimé assumpti sunt, ubi imo eorum praesentia otiosa est et quandoque etiam damnosa: unde Episcopi in graves angustias conjiciuntur. His itaque de causis nonnullarum provinciarum Episcopi inter se convenerunt statuentes in sua seminaria neminem admittere qui ante fuerit a proprio dimissus. Sed cum particularis haec conventio non plene neque undique sufficeret, complures Ordinarii S. Sedem rogaverunt ut generalem legem ferret, qua malum radicitus tolleretur. His itaque attentis, et omnibus ad rem mature perpensis, SSmus D. N. Pius PP. X, cui cordi quam maximé est ecclesiasticam disciplinam integram conservare, et a sacris avertere quemlibet qui probatissimus non sit, accedente etiam voto Em. S. C. Concilii Patrum in Congregatione diei XVI. mens. Decembris 1905. emisso, praesentibus litteris statuit atque decernit: l-o. Ut in posterum nullus loci Ordinarius alterius dioecesis subditum sive clericum sive laicum in suum Seminarium admittat, nisi prius secretis litteris ab Episcopo Oratoris proprio expetierit et cognoverit, utrum hic fuerit olim e suo Seminario dimissus. Quod si constiterit, omittens judicare de causis, aut determinare utrum