A Győri Püspökség Körlevelei, 1917
Tartalomjegyzék
105 sium homines magis magisque cognoscerent et quidem cognitione quae ad vivendum, non modo ad credendum, pertineret, hoc est quod omni apostoliéi pectoris contentione laboravit. Itaque Christi dogmata et praecepta omnia vel severiora sic tradebat ut nihil nec reticeret nec molliret, de humilitate, de abnegatione sui, de caslit ate, de rerum humanarum contemptu, de obedientia, de venia inimicis danda, de similibus. Nec vero timide illa denuntiabat: inter Deum et Belial eligendum esse cui serviatur, utrique non posse; omnes, ut e vivis excesserint, tremendum manere iudicium; cum Deo non licere transigi; aut vitam aeternam sperandam, si universae obtemperetur legi, aut, si cupiditatibus indulgendo deseratur officium, ignem aeternum esse exspectandum. Neque enim Praedicator veritatis unquam putavit abstinendum ab huiusmodi argumentis propterea quia, ob corruptionem temporum, nimis dura viderentur iis, ad quos loquebatur. — Apparet igitur quam non probandi si:nt ii praedicatores, qui quaedam Christianae doctrinae capita, ne fastidio sint audientibus, noin audent attingere. Num medicus quisquam inutilia remedia dabit aegrotanti, quia is ah utilibus abhorreat? Ceterum inde probabitur oratoris virtus et facultas, si, quae ingrata sunt, ea grata dicendo reddiderit. Quae autem tractanda susceperat, quo modo Apostolus explicabat? Non in persuasibilibus humanae sapientiae verbis.1 Quanti refert, venerabiles Fratres, hoc omnibus esse exploratissimum, cum videmus non paucos e sacris contionatoribus ita dicere ut Scripturas Sanctas, Patres Doctoresque Ecclesiae, theologiae sacrae argumenta praetermittant; nihil fere nisi 1 Ibid., 2, 4. rationem loquantur. Perperam profecto: neque enim in ordine supernaturali humanis tantum adminiculis quidquam proficitur. — At illud opponitur: praedicatori qui quae divinitus revelata sunt, urgeat, non haberi fidem. — Itane vero? Sit sane apud acatholicos: quamquam cum Graeci sapientiam, nimirum huius saeculi, quaererent, Apostolus tamen eis Christum crucifixum praedicabat.1 Quod si oculos convertamus ad gentes catholicas, in his ii qui alieni sunt a nobis, fere Fidei radicem retinent: mentem enim obcaecanlur eo quod animi corrumpuntur. Postremo qua mente praedicabat Paulus? Non ut hominibus, sed ut Christo placeret: Si hominibus placerem, Christi ser- <uu's non essem.2 Cum animum gereret incensum caritate Christi, nihil quaerebat praeter Christi glloriam. O utinam qui in verbi ministerio elaborant, omnes vere Iesum Christum diligant; utinam possint illa usurpare Pauli: Propter quem (Iesum Christum) omnia detrimentum feci;3 et Mihi vivere Christus est.4 Tantum qui amore ardent, ceteros inflammare sciunt. Quare S. Bernardus ita praedicatorem admonet : »Si sapis, concham te exhibebis et non canalem«;5 hoc est: quod dicis, eo plenus ipse esto, et ne salis habeas in alios transfundere. »Verum, ut idem Doctor addit, canales hodie -in Ecclesia multos habemus, conchas vero perpaucas !«6 Hoc ne eveniat in posterum, vobis omni ope atque opera enitendum est, venerabiles Fratres: quorum est et indignos repellendo, et idoneos eligendo, conformando, moderando, efficere ut praedicatores, qui sint secundum Dei cor, iain plurimi exsistant. — Respiciat autem misericors gregem suum Pastor aeternus, Iesus 1 1 Cor., 1, 22, 23. - * Gal., 1, 10. — * Philip., 3, 8. — * Ibid., 1, 21. — 6 In Cant. serm. 18. — 8 Ibid.
