A Győri Püspökség Körlevelei, 1906

Tartalomjegyzék

13

i. Tristis experientia iugiter docet duplici ex fonte potissimum oriri negli- gentiam ac contemptum legis ecclesiasticae de ieiunio :

Sunt qui radicem ipsam praecepti, ecclesiasticam nempe auctoritaiem directe impetunt; et sunt, qui abstinentiae ac ieiunii incommoda mirum in modum exaggerantes eo facilius putant se ab hac lege excusari, quod spiritum poenitentiae penitus amiserunt.

Quapropter animarum curatores :

a) exponant fidelibus ipsam legem divinam iubere, ut legitimarum potestatum praescripta serventur. Jamvero Ecclesia, utpote societas perfecta et a Christo Domino fundata, auctoritate ac potestate pollet singula sua membra ad finem super- naturalem, ad salutem nempe animae obtinendam legibus ac praeceptis dirigere. De hac potestate loquitur Dominus ad Petrum : „Tibi dabo claves regni coelorum“ (Math. 16, 19.) et rursus ad collegium Apostolorum : „Quaecunque alligaveritis super terram, erunt ligata simul in coelo, et quaecunque solveritis super terram, erunt soluta in coelo“ (Math. 18, 18.).

Apostoli et eorum successores ipsius Christi potestate vestiti sunt (Math. 28, 18); unde quanta est necessitas Christi potestati se submittendi, tanta est necessitas Apostolis, Ecclesiae praepositis, obedientiam praestandi. Apostolorum enim, postquam ad omnes gentes missi sunt, longe sacratior est auctoritas, quam discipulorum illorum, quibus cum temporariam tantum missionem Christus demandaret, dixit: „Qui vos audit, me audit, et qui vos spernit, me spernit. Qui autem me spernit, spernit eum, qui misit me“ (Luc. 10, 16.).

»Sicut autem ad saeculares principes pertinet praecepta legalia iuris naturalis determinativa tradere de his, quae pertinent ad utilitatem communem in temporalibus rebus : ita etiam ad praelatos ecclesiasticos pertinet ea statutis praecipere. quae ad utilitatem communem fidelium pertinent in spiritialibus bonis. Jamvero ieiunium utile est ad deletionem et cohibitionem culpae, et ad elevationem mentis in spiritualia Unusquisque ex naturali ratione tenetur tantum ieiuniis uti, quantum sibi necessarium est ad praedicta. Et ideo ieiunium in communi cadit sub praecepto legis naturae; sed determinatio temporis et modi ieiunandi secundum convenientiam et utilitatem populi Christiani, cadit sub praecepto iuris positivi, quod est a praelatis Ecclesiae institutum.« Solidam hanc Aquinatis (II. II. qu. 97 a. 3.) doctrinam enucleando clare ac plene explicari poterit fidelibus tam natura, quam finis praecepti ecclesiastici de ieiunio.

b) Omni cum zelo ac industria excitentur etiam fideles ad spiritum poenitentiae.

Ut autem fideles de necessitate poenitentiae eo magis convicantur et illam eo libentius amplectantur, exponendum est illis „totam vitam cliristianam continuam poenitentiam esse debere“, quaemadmodum docent Patres Concilii Triden- tini (Sess. 14 de extr. Unet.). Poenitentiam, sui abnegationem, mortificationem fere omnes Novi Testamenti paginae postulant a Christi sectatoribus. Et quod non agatur de mero consilio, sed de stricto praecepto, patet ex ratione, qua Christus Dominus ad viam arctam sequendam nos exhortatur: „Qui enim, inquit, voluerit ani-