A Győri Püspökség Körlevelei, 1888
Tartalomjegyzék
4 intemerate servatam dabit nobis: „coronam pro cinere, öleum gaudii pro luctu, pallium laudis pro spirilu moeroris. “1 Ast ut ad haec pro suo munere gerenda idoneos se reddant pastores animarum, necesse est, ut sincera in Deum pietate, et integritate vitae et divinae legis scientia polleant. Id prorsus exigit gradus sacerdotalis et commissa divinorum dispensatio, id communis dominici gregis utilitas et salus plena jure deposcit. Quam enim turpe esset, quam intolerandum, si in alto positi Sacerdotes, omnibusque conspicui, nullo virtutum splendore ceteris praelucerent, sed intuentium oculis vitiorum turpati sordibus indigne vilescerent. Sacrum vituperaretur ministerium ob ministrorum perversitatem, essentque in domo Dei scandalum perditionis, qui salutis instrumentum esse deberent. Fieri nequit, ut ille invalescentibus in dies saeculi malis obsistat Sacerdos, qui se immaculatum a saeculo non custodivit. Fieri nequit, ut ille felici ad virtutem successu populum excitet, aut in vitia prolabentes a pessimis viis avertat, qui nec illi sibi comparandae studet, nec isti praecavet. In vanum loquitur, et insonat voce, qui non praeit exemplo: et si praedicationi vitae ratio non respondeat, si, quod verbis bortamur, et docemus, opere autem non compleamus, sumus aes sonans aut cymbalum tinniens, nec aliorum saluti consulimus nec nostrae: quin- imo gravissima alienae iniquitatis sarcina nos oneramus; siquidem verissimum sit, quod tradit S. Gregorius M.2 „subjectos quoque non sectari verba, quae audiunt, sed quae prospiciunt pravitatis exempla imitari Splendeamus igitur vitae integritate, sed etiam doctrinae sacrae scientia. Ardeat in nobis ignis ille, quem Dominus noster Jesus Christus venit mittere in terram, et voluit vehementer accendi.3 Ferveamus zelo salutis animarum. Cogitemus rem plane admirabilem!' plus nostra divinus Salvator doluit crimina, quam sua vulnera, et propter nimiam charitatem, qua dilexit nos aestu propemodum amoris abreptus, ut nos repurgaret a peccatorum sordibus, sui largitione Crucis lavacrum regenerationis aperuit. Stetit divinae impendio vitae hominum vita, nec quidquam praeter Deum condignum salutis nostrae pretium est reputatum. Quis Bernardo habere fidem detrectet, cum nos paterno prorsus affectu admirabundus alloquitur: „Ipse diligit vos tamquam viscera sua, tamquam f ructum pretiosissimum Crucis suae, tamqicam dignissimam recompensationem effusi Sanguinis sui. “ En quid et quantum nobis committitur, cum in exercitio muneris nostri animarum nobis cura demandatur. Qua igitur solertia, quibus artibus, quanam animi alacritate nobis incumbendum est in tantum opus, ut animas easque adeo pretiosas et Deo gratas lucrifacere valeamus. Felices nos, si fructum hunc salutis animarum suavissimum ex exacto pastoralium obligationum implemento decerpserimus, quem nullae ex caducis terrae bonis gignunt, pacem nempe animique tranquillitatem, pignus coelestis gaudii certissimum. Hoc nobis omnibus concedat Princeps Pastorum Jesus Christus, cui laus, honor et gloria in saecula saeculorum. Arnen. Strigonii, die 1-a Januarii, 1888. 1 Is. 61, 3. — 2 Reg. pást. p. 1. cap. 2. — 3 Cf. Luc. 12. seq.
