S. BONAVENTURA: Legenda Maior S. Francisci Assisiensis et eiusdem Legenda Minor (1941)

PRAEFATIO

PRAEFATIO. IX S. Patris «socio Fr. Illuminato

» didicisse \ Hunc, de stigmatibus loquens, modo alias insolito signanter dixit unum « ex fratribus intimioribus

» Sancti

2. Praeterea addendum est S. Bonaventura m in duobus tantum locis ad ilia collectanea Sociorum anni 1246 respectum aliqualem babuisse

3, sed ea non directe exscripsisse, id quod econtra abunde egit cum aliorum Legendis

, quae solae officiates er ant et tales reputabantur, circa quas solas etiam versabatur munus biographo Bonaventurae concreditum novam Vitám « compilandi »

4. Yeri etenim fontes seu auctoritates eius fuerunt tres Legendae Fr. Thomae Celan en sis. Quamplurimas enim narrationes partim v e rb o t e n u s d e p r o m psit e Vita I (seu I Cel.) et e Vita II (seu II Cel.), aliquot plus minus propriis suis dictionibus aliquatenus retractans, quin tarnen plerumque nova adiuncta insereret. Multa porro Miracula e Tractatu de miraculis (seu 111 Cel.), paucissimis vocabulis mutatis, exscripsit praesertim in suis Miraculis, cap. I-X, et etiam in Vitae decursu 5, quia haec a Celanensi in Tractatu mirac. e Vita I et II repetita, iam concisius redacta erant. Nam 1 Longam narrationem de Soldano, IX, 8 (79-81) et dicta de stigmalizatione, XIII, 4 (108). Unde credimus hunc eumdem esse cum eo, a quo ciica eamdem aliqua compererat in Alverna an. 1259 ; cf. Itinerar. mentis in Deurn

, c. 7, n. 3, ap. Opera, V (1891), 312: ut ibidem a socio eius, qui tunc cum eo fuit, ego et plures alii audivimus. 2 In Leg. min., VI, 4 (208). 3 Cf. leg. maior, IV, II et VI, 2 (37, 48) atque notam I p. 37. Ideo dictio illa de «familiaribus

» non est nimium arctanda, sed, uti sonat, potius amplianda, quod an. 1262, consentaneum erat, pluribus ex eisdem iam defunctis. 4 Cf. p. vn, nota I ; p xiv. 5 Cf. VII, 12; VIII, 6-10; XI, 4; XII, 3-5, 9-41; XIII, 3, 6, 8, 10; XIV, 6; XV, 2.