ARHIVSKI VJESNIK 11-12. (ZAGREB, 1968-1969.)

Strana - 134

\ za 60 perpera.

260 Izgleda da nema izuzetnih događaja koji bi se ticali Primorja. Međutim, politika Dubrovnika usmjerena na vjernost Zigmundu, a privrženost Bosanaca kralju Ladislavu odrazila se i na odnose prema Dubrovniku, konkretno prema Primorju. Kako je rastao ugled Ladislava tako se povećavao pritisak Ostoje i bosanskih velikaša na Dubrovnik. Počeo je izazivati Radič Sanković nekim primjedbama oko graničnog područja u Primorju. Senat 2. III 1403. spremno nastoji izbjeći sukob. Šalje svoja 2 službenika da pođu na lice mjesta gdje Radič postavlja pitanje granica i zajedno s njegovim predstavnicima urede spor.

261 Ti su službenici bili Franko de Baxilio i Ursije da Zamagna, koje je 21. IV izabralo Malo vijeće da izglade nesuglasice.

262 Izgleda da od strane Dubrovčana nije bilo nikakve povrede granica, jer Senat 11. V piše tim svojim službenicima da se granice ne diraju, jer su one utvrđene i postavljene »per officiales nostros et confirmâtes per Privilegium Radiću«.

263 Situacija je na granici sve napetija. Zato Malo vijeće dopušta 29. V J. Saraki, knezu Primorja, da smije samo na jedan dan poći u Vrbicu posjetiti svoju majku.

264 U lipnju su odlučili Ostoja i Radič, i drugi bosanski velikaši, zadati Dubrovniku odlučan udarac ratom. Povod je bio sklanjanje u Dubrovnik dvojice bosanskih velikaša Pavla Radišića i Pavla MaštrovićaJ

265 Ostoja je sada »podigao vizir i otkrio svoje nakane«.

266 Poslao je svoje poslanike u Dubrovnik: Logofeta Stjepana i Stanihnu Sergovića zahtijevajući: Dubrovnik mu mora predati izbjeglicu Pavla Maštrovića; povratiti Primorje; obećati da Više neće dati azil bosanskim izbjeglicama; odreći se zaštite Zigmunda, a priznati i izvjesiti stijeg suvereniteta kralja Ostoje. Ako ne pristanu na ove zahtjeve, dubrovački će trgovci biti u roku od 15 dana protjerani iz Bosne i protiv njih će se pokrenuti rat.

267 Dubrovčani nisu mogli prihvatiti nijedan zahtjev, a pogotovu prekršiti pravo azila i vratiti Primorje. Ako bi se izgubilo Primorje, razmišlja Rastić, prekinula bi se toliko potrebna veza između Dubrovnika i Stona, vladari iz zaleđa podigli bi u Primorju luke, razvili bi vlastitu snažnu trgovinu, koja je jedini izvor javnog i privatnog bogatstva.

268 Republika, da spriječi rat, šalje 10. VI Pavla Gondolu kralju Ostoji u Bosnu. Uz put će se svratiti Radiču. Podsjetit će ga na staro prijateljstvo između njega i grada, da Republika želi živjeti s njim u miru i poziva ga u Dubrovnik u kojem ima kuću. Izrazit će čuđenje da pokreće pitanje granica u Primorju kad je to već odavno riješeno valjanim ispravama. Kralju Ostoji će predočiti zašto se ne mogu usvojiti zahtjevi niti glede priznavanja njegove vlasti niti kršenja prava azila i upozoriti 260 »Prima pars de confirmando dompnum Jacobce de Segna ad salarium nostri comunis pro cappellano et officiatore contrate nostre Slani et Riparie pro uno anno proxime futuro . . .« Ref. 32, 207. 261 Ref. 32, 138. 262 ibidem, 35'. 263 Ref. 32, 145. 264 Ref. 32, 40. 265 Skrivanić, n. dj., 37. 266 Resti, 195. 267 Resti, 195. 268 »Come consegnar la contrada di Primorie, tanto necessaria all'unione dell'antico stato con quello di Stagno . . . sapersi molto bene quanto li principi mediterranei anelino avere stati sulla marina, per avere porti da mare e non dipedner dall'altrui arbitrio per render florido alli proprii sudditi il commercio, unico fonte delle richezze publiche e private.« Resti, 197.