Evangelischen obergymnasiums, Bistritz, 1866
10 se gloftn dáe zwi wém ersáufn. Aber se wéurn nät erséufn. Da se vnm Jéud zeräckkummen, séugn sái se Widder déu eráus kruepseln, änd widder mät dien schunkn äf dem räck. Déu äs e stéifels; än dien stéifels sái se änne gingen. Ili. Warmesch. 1. Hángersnuit nou d’n Táttern. Néu der Flichteng vor d’n Tattern, wáe det éurt iberschlű och iberenänder gebráet war, dá war e mansch äuszn gingen, if det tieid dich, int flieh, änd wie e sich hit betinn wiest, ganz ellei änd dit e wor erimmer gingen ám wiestn éurt, hat’e sich zesummen getrénfn mit em änbekintn mánschn, dit héi silwst nit hit gewiszt, mit wätferer nition dit e zesummen wäir ku. Esu hädn sii sich gefréucht, wit sái siechtn, énder d’n iundern; esu wie se sich hädn offnbéurt, dit sii em ir léibn ze rittn, äm wild (bisch) wäiro, esu hädn se sich och gekléut ir elend. N’äu hat der Säks geséut ki giné, ditt’e sir hängerich wäir, dätt’e isu in hinger hät, e mieszt stierbn ; esu hät ginder geséut e hat déu báim fáier á winich fléisch im dippn. Wie e äf de siit wäir gingen, esu hät der siks em d’n däkel if- gehuebn nun dippn ind hät gesie, witt’e kéucht im dippn. E hät gesie, dit et en minschnhind dich wäir gewéist, an schmisz. Déu hitt’e geduecht bii siich der siks, e seil sich ius dem stéuf mäeh’n, e wäir nit sicher sáines léibns änd e wor fort. 2, Wie de Sävinka u Láechnz verléurn ging. An Warmesch in der véurichter ziit hät sich der fäll getrénfn, dit e stick hättert uefgerissn ás gewéurn vu d’n néubergemeinsláit Läechnzer, durich de véursorger. Det sül e gewász Ráschner sii gewéist diomols gräif. Diser sill de ff io vu der Lieehnz hu gehn et ind durich diessii famili sa.ll dit stick hättert verléurn gegangen sii. Diizemoll sali de gerne! Warmesch äsu schwäch sii gestinn in der zuel vu minschn, dit fiel beimtn wéurn änd de ginz géméi vu énem minschn némun beämtn bestinn wäir. Hädn de beimtn en schlisz gefiszt ind der gerne! véurgedru, if et giit wäir, esu hät de gerne! et _beriirt, det wäir ingáldich ind det hät och esu mieszn blübn. Aber vor dat méul, wie em d’n hättert uehätgetrant, wäir der gemeréut ingáidig gewéist; de beimtn hädn nist win hirn.
