Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)
Függelék
16 Ιανουαρίου 2007, ώρα 03:00 τα χαράματα. Εδώ και πολλές ώρες γυρίζω άυπνα στο κρεβάτι μου, στην άλλη πλευρά του οποίου κοιμάται ήσυχα η γυναίκα μου, αν και καμιά φορά κι αυτή γυρίζει. Τότε εκτείνω το χέρι μου, χαϊδεύω το κεφάλι της, σκορπίζω τα μαλλιά της. Με ευχαριστεί μουρμουρίζοντας κάτι και συνεχίζει, ήσυχα, τον ύπνο της. Οι σκέψεις, οι αναμνήσεις μου πλανώνται αναρχικά εδώ και εκεί. Ψάχνω για το γνώμονα, το νόημα της ζωής μου. Υπάρχει καθόλου; Όπως στη ζωή όλων των ανθρώπων, και στη δική μου εναλλάχθηκαν καλές και άσχημες περίοδοι. Προσπαθώ να βρω τον κοινό παρονομαστή στις καλές. Όταν, σε ηλικία 21 ετών, ως ο νεότερος πτυχιούχος πολιτικός μηχανικός της χώρας έλαβα το διορισμό μου, για τη θέση του βοηθού καθηγητή στην έδρα του καθηγητή Tibor Kiss, το μέλλον ήταν όλο ελπίδες και υποσχέσεις. Ήθελα να σώσω τον κόσμο, να τον κάνω ωραίο. Αν και ανακάλυψα γρήγορα ότι δεν είμαι καλλιτέχνης, εξακολούθησα να πιστεύω ότι, χάρη στη δραστηριότητά μου ως αρχιτέκτονα και δασκάλου, ο κόσμος, με τον καιρό, θα γινόταν, έστω και ελάχιστα, ωραιότερος και καλύτερος. Αυτή η αφελής πίστη μου πάντως δεν κράτησε πολύ. Εισέβαλε ο «σοσιαλιστικός ρεαλισμός» των Μπολσεβίκων, η πολιτικο-ιδε- ολογική «καλλιτεχνική» δικτατορία που κατέστρεψε τα πάντα. Ήμουν στο σημείο να σηκώσω τα χέρια μου όταν ο μπάρμπα Παύλος - ο Pali Csonka - μου πρόσφερε καταφύγιο μακριά από την πολιτική. Ακολούθησε νέα ευτυχισμένη περίοδος, η εργασία μου ως στατικός σχεδιαστής και εκπαιδευτικός, μ’ έκανε ευτυχισμένο, ένοιωθα ότι σε αυτήν την κατεύθυνση η δραστηριότητά μου μπορεί να προσθέσει εκείνο το «λιθαράκι» σ’ ένα καλύτερο μέλλον για τον πλανήτη. Ο προϊστάμενός μου, ο καθηγητής Pelikán, άφησε να εννοηθεί ότι σε μένα βλέπει τον διάδοχό του. Όλα ήταν καλά και όμορφα. Ήλθε η επανάσταση του ’56, ύστερα η καταστολή, και εγώ χαρακτηρίστηκα κληρικο-φασίστας ταξικός εχθρός και απολύθηκα από το πανεπιστήμιο. Κατάθλιψη, αδιέξοδο. Μετά από πολλές δυσκολίες ακολούθησε η δουλειά στο ΕΑΚΚΙ104, συνάντηση με τη γυναίκα μου, έρωτας, γάμος, UNESCO, Δαμασκός, η γέννηση του Feci. Πολλά νεύρα αλλά, παρ’ όλα αυτά, η ωραιότερη επταετία της ζωής μου. Και, παράλληλα με την οικογενειακή ευτυχία, η αίσθηση ότι η δουλειά μου εκεί έχει σημασία για όλη την ανθρωπότητα. Με την οργάνωση του πανεπιστημίου, την εκπαίδευση της εκεί νεολαίας, την ανάπτυξη της οικοδόμησης κατοικιών στη Συρία, την ανακάλυψη τοπικών, φθηνών οικοδομικών υλικών μπορώ, πάλι, να προσθέσω εκείνο το «λιθαράκι» στο καλύτερο μέλλον. Το 1972 επιστροφή στη Βουδαπέστη. Επικεφαλής τμήματος, ψυχοφθόρα, ανόητη εργασία στο ÉTI.105 Κατάθλιψη - γιατί επέστρεψα; Έχασα τη δυνατοί 04 WIPARK Garagen GmbH = Αυστριακή επιχείρηση. 105 Ινστιτούτο Ερευνών Οικοδομικών Υλικών 189
