Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)
Függelék
mond της Καλιφόρνιας και στο Brickendonberry της Αγγλίας. Είχα, όλο και περισσότερο, την εντύπωση ότι αυτά τα δεδομένα τα θέλει όχι για την εκτέλεση των υπηρεσιακών του καθηκόντων στα πλαίσια της UNIDO αλλά γι’ άλλο σκοπό, και για τη δραστηριότητά του αυτή επιθυμεί να με χρησιμοποιήσει και μένα. Έμαθα ότι, σε συνέχεια της αρνητικής απάντησής μου, πήγε στη Βουδαπέστη όπου παραπονέθηκε για τη συμπεριφορά μου στις αρμόδιες ουγγρικές υπηρεσίες κρατικής ασφάλειας εκφράζοντας συνάμα και την υπόνοιά του ότι η αιτία της απροθυμίας μου είναι ότι εργάζομαι για αγγλικές και αμερικανικές υπηρεσίες. Μετά ταύτα ήταν αναμενόμενο ότι μετά την επιστροφή μου θα έπρεπε να αντιμετωπίσω σοβαρές δυσχέρειες. Ενίσχυσε τις υποψίες μου το γεγονός ότι ένας Ούγγρος συνάδελφός μου από την UNIDO προσπαθούσε να μάθει από τη γυναίκα μου αν αυτή έχει δικαίωμα υπογραφής για τον τραπεζικό λογαριασμό μου. Μετά την θετική απάντησή της περιμέναμε πότε θα με καλούσαν, με κάποια πρόφαση, να επιστρέφω εκτάκτως στην Ουγγαρία. Δεν έπρεπε να περιμένουμε πολύ: σε λίγες εβδομάδες πήρα τηλεγράφημα από το Υπουργείο Έργων να επιστρέφω - πριν τη λήξη της σύμβασής μου - για μία σύντομη συνάντηση με σκοπό να συζητήσουμε για την μελλοντική εργασία μου στην Ουγγαρία. Το σχέδιό τους ήταν σαφές. Δε θα με άφηναν να επιστρέφω στη Βιέννη, θα με κρατούσαν όμηρο, εξαναγκάζοντας έτσι τη γυναίκα μου να σηκώσει όλα τα υπάρχοντά μας εδώ και να τα πάρει στην Ουγγαρία. Τη διάγνωσή μας την επιβεβαίωσε το τηλεφωνικό μήνυμα ενός - καλά πληροφορημένου λόγω της εργασίας του - φίλου μου: «Όταν έρχεσαι, αρκεί να πάρεις εισιτήριο τρένου ως τα σύνορα.» Τώρα δεν μας έμεινε άλλη επιλογή παρά να μείνουμε εκεί. Αλλά πώς να ζήσουμε εδώ; Τη θέση μου στην UNIDO χωρίς τη συγκατάθεση της Ουγγαρίας, θα τη χάσω, αυστριακή ιθαγένεια δεν έχουμε, άδεια εργασίας δεν μπορούμε να πάρουμε. Είμαι 57 χρονών, και τα δύο παιδιά μου πηγαίνουν σχολείο (ο Misi, μάλιστα, στο πανάκριβο VIS). Είναι ζήτημα αν μπορούμε να μείνουμε καθόλου στην Αυστρία. Έλειπαν μερικές εβδομάδες ακόμα ως τη λήξη της σύμβασής μου που ήταν και η τελική διορία για την επιστροφή. Ο συνάδελφός μου I. Ε. κατά καιρούς ενδιαφερόταν «φιλικά» με ποια εταιρία μεταφορών θέλω να στείλω τα έπιπλά μου στο σπίτι. Η υποψία του, εμφανώς, γινόταν ισχυρότερη μέρα προς μέρα. Ένα πρωινό συζητώ με έναν Γάλλο συνάδελφο για τις λεπτομέρειες ενός συνεδρίου που επρόκειτο να λάβει χώρα εκείνο το φθινόπωρο στη Μανίλα, όταν χτυπάνε στην πόρτα και μπαίνουν στο γραφείο τρεις άνδρες, ο καθένας είχε το ανάστημα μιας ντουλάπας. Όλοι ήταν τουλάχιστον 185 εκ. ύψους και είχαν εκατό κιλά βάρος. Ο Γάλλος συνάδελφός μου σηκώθηκε φοβισμένος και, παρά τις προσπάθειές μου να τον συγκρατήσω, εγκαταλείπει βιαστικά το δωμάτιο. Εκείνοι που μπήκαν: ο Ούγγρος Πρέσβυς διαπιστευμένος στους οργανισμούς 184
