Hat (hét) nemzedék. A Manno család története - Budapest Történetének Forrásai 12. (Budapest, 2015)
Függelék
κηρύξει η συριακή κυβέρνηση για την ανέγερση της Κεντρικής Βιβλιοθήκης της Δαμασκού. Δεν πολυθυμόμουνα, αλλά δεν του το είπα, και αυτός συνέχισε: Εσείς τότε δώσατε μεγάλη βοήθεια σε αυτόν τον νεαρό, ο οποίος τυχαίνει να είναι ο υιός μου. Ο σύντροφος πρέσβυς Fodor, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλης της ουγγρικής κοινότητας της Βιέννης, έγινε ο μεγαλύτερος καλοθελητής μου: πιστεύω ότι του χρωστάω την άδεια που η ουγγρική Κυβέρνηση μου χορήγησε - έστω και τρίζοντας τα δόντια της - για τη συνέχιση της εργασίας μου στην UNIDO. Δυστυχώς, σε λίγους μήνες, λόγω της κακής κατάστασης της υγείας του, επέστρεψε στη Βουδαπέστη. Είχα και άλλη μία αξέχαστη περιπέτεια με την ουγγρική πρεσβεία της Βιέννης. Ας μου επιτραπεί να πω, σχετικά, δύο λόγια και για τους υιούς μου. Ο υιός μου Feci (14 ετών τότε) συνέχισε τις σπουδές του στο Vienna International School, στην αγγλική γλώσσα. Ο Misi (6 ετών) επίσης μιλούσε πια τα αγγλικά και άρχισε τις σπουδές του στο ίδιο σχολείο. Βρήκα, κοντά στο σχολείο, ένα διαμέρισμα με μπαλκόνι στον ημιώροφο ενός κτιρίου που βρισκόταν σ’ ένα μικρό συγκρότημα κτιρίων αποτελούμενο από 4 μικρές πολυκατοικίες με 6 διαμερίσματα η καθεμιά - έτσι ο Misi μπορούσε να πάει στο σχολείο του σε λίγα λεπτά, χωρίς να κατέβει από το πεζοδρόμιο. Το ενοίκιο ήταν πολύ ψηλό, γι’ αυτό, μετά από λίγους μήνες, ρώτησα τον ιδιοκτήτη, μήπως θέλει να πουλήσει το διαμέρισμά του. Μου απάντησε χαμογελαστά, ότι σε αυτήν την περιοχή είναι σπάνιο να βρεις διαμέρισμα προς πώληση, γενικά τα κληρονομούν οι απόγονοι. Δέχθηκα την απάντησή του, απογοητευμένος. Σε λίγους μήνες με βρήκε ο ιδιοκτήτης για να μου πει ότι από την αποβιώσασα προ ολίγου μητέρα του κληρονόμησε μία βίλλα στο Kahlenberg. Θα ήθελε να τη διευρύνει, να προσθέσει χώρους. Ρώτησε αν μ’ ενδιαφέρει ακόμα να αγοράσω το διαμέρισμα που ενοίκιαζα. Πόσα θέλετε; - ρώτησα. 1.2 εκατομμύρια σελίνια. - Και αν σας πω ένα εκατομμύριο στρογγυλά; Έσφιξε το χέρι μου. Την επόμενη μέρα πήρα ένα πολύ ευνοϊκό δάνειο στο υποκατάστημα της Τράπεζας που βρισκόταν στο κτίριο του ΟΗΕ και σε λίγες εβδομάδες ήμασταν πια ιδιοκτήτες εγγεγραμμένοι στο κτηματολόγιο. Από το μπαλκόνι του σπιτιού μας και πριν απολαύαμε συχνά τον όμορφο κοινό κήπο της πολυκατοικίας. Να βγούμε, δυστυχώς, μπορούσαμε μόνο δια μέσου του κλιμακοστασίου, κάνοντας το γύρο όλου του κτιρίου. Τώρα, που γίναμε ιδιοκτήτες, αγόρασα ένα πριόνι μετάλλων από ένα σιδεράδικο και έκοψα το κιγκλίδωμα, ταυτόχρονα έκανα και ένα μικρό σχέδιο μιας ξύλινης σκάλας με χερούλι - που ένα ξυλουργείο μου το κατασκεύασε σε δύο μέρες. Από τότε η Erzsébet μπορούσε να φροντίζει για τα ωραιότατα λουλούδια της, τα αγόρια έπαιζαν κι εγώ διάβαζα. Κάποιοι κάτοικοι της πολυκατοικίας, προφανώς, δεν έβλεπαν με καλό μάτι αυτό το πράγμα και, σε λίγες εβδομάδες, 179
